Μήπως έφτασε η ώρα να μη θυμόμαστε τα χωριά μας μόνο το Πάσχα;
Μήπως έφτασε η στιγμή, όσοι έχουν τη δυνατότητα, να πάρουν τώρα τη μεγάλη απόφαση;
Αν πριν λίγα χρόνια κυκλοφορούσε το σύνθημα '' Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται'', σήμερα περισσότερο από ποτέ κάποιοι σιγοψιθυρίζουν '' Τα όμορφα χωριά, όμορφα ανασταίνονται''.

Ο άνθρωπος στη μακρά πορεία της εξέλιξής του είχε πάντα επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Όταν αυτός ο ομφάλιος λώρος διακόπηκε βίαια, τότε ξεκίνησε μια διαδρομή με δυσοίωνα σημάδια ανάπτυξης. Οι πόλεις άρχισαν σιγά σιγά να πληθαίνουν και να ασχημαίνουν και και τα χωριά να αδειάζουν. Για να ομορφύνει η ζωή μας δε χρειάζονται φανταχτερά στολίδια και πομπώδεις εκδηλώσεις.Αν οι συνθήκες της σημερινής  πραγματικότητας δεν μας επιτρέπουν να αποκτήσουμε τη χαμένη ποιότητα, τουλάχιστον ας την αναζητήσουμε στα απλά και καθημερινά πράγματα. Μια ομάδα νέων ανθρώπων, σε ένα μικρό χωριουδάκι της ορεινής Αρκαδίας, φτιάχνει τον προσωπικό της παράδεισο.Όλοι έχουν τα φώτα για να φτιάξουν τον δικό τους παράδεισο και όπως έχει πει και ο Νίκος Καζαντζάκης: Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο  και μπες μέσα. Όταν οι άνθρωποι θέτουν κοινούς στόχους, οραματίζονται και αναπτύσσουν μεταξύ τους κώδικες συνεργασίας, τότε το αποτέλεσμα ανταμείβει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς. Η φύση είναι το μεγάλο μας σπίτι, έτοιμη να μας φιλοξενήσει και να μας χαρίσει, όχι πάντα απλόχερα αλλά με κόπο και σκληρή δουλειά, τους πολύτιμους καρπούς της.

της Κατερίνας Θανόγιαννη