Και εκεί που τα δημοσιεύματα των ξένων εντύπων αποτύπωναν την απαισιοδοξία των επενδυτών και τους φόβους τους για την πιθανή χρεοκοπία της χώρας μας μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Δεν είναι μόνο το δημοσίευμα του δημοσιογράφου Γιάκομπ Άουγκουσταϊν στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» που από τη μία πλευρά ψέγει με δριμύ τρόπο την Άνγκελα Μέρκελ για την πολιτική της σε σχέση με τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά πράγματα και από την άλλη υποστηρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να βγει από την ΕΕ. Και οι «Financial Times» αποτυπώνουν τις φωνές από πλευράς επενδυτών που δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Ελλάδα.

«Ο Τσίπρας δεν θέλει να βγει από την ΕΕ, ούτε θέτει εν αμφιβόλω το ευρώ. Θέλει όμως να σπάσει το βίαιο δόγμα της λιτότητας το οποίο επέβαλαν Ευρώπη και ΔΝΤ στη χώρα του. Θέλει να αυξήσει τους φόρους, να εισαγάγει κατώτατο μισθό, να δώσει κουπόνια φαγητού στους φτωχούς και να παράσχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη στους ανέργους. Αυτή είναι η Ευρώπη. Από τις απαιτήσεις του ξεχωρίσει απλώς μία: το κούρεμα του χρέους. Είναι όντως επαναστατικό, αλλά αναγκαίο. Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από τα χρέη της. Η αποπληρωμή τους δεν είναι δυνατή», αναφέρει στο δημοσίευμά του ο Άουγκουσταϊν.

Στη συνέχεια, ο δημοσιογράφος αναρωτιέται «γιατί αφήνουν τους Έλληνες να υποφέρουν;»: «Ως τιμωρία για τις αμαρτίες του παρελθόντος; Για να φοβηθούν άλλες χώρες με μεγάλα χρέη; Για να μπορεί η Άνγκελα Μέρκελ να λέει στους ψηφοφόρους της ότι δεν υπάρχουν γερμανικά χρήματα για τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους;», απαντά ο ίδιος, θέτοντας τη γερμανική μικροπολιτική στη βάση της επιχειρηματολογίας της καγκελαρίου ως προς τα ελληνικά πράγματα. Και καταφέρεται ακόμα περισσότερο εναντίον της Μέρκελ, κατηγορώντας την για έλλειψη οραμάτων, κάτι που στη «μίζερη», όπως την χαρακτηρίζει, γερμανική πολιτική σκηνή θεωρείται προτέρημα, ενώ με αυτήν την τακτική οδηγεί την Ευρώπη συνολικά στην καταστροφή. «Από την αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης, η καγκελάριος ακολουθεί μια σουρεαλιστική στρατηγική, σύμφωνα με την οποία, θέλουμε να διατηρήσουμε τη νομισματική ένωση επειδή οι εξαγωγές μας επωφελούνται από αυτήν και διότι φοβόμαστε τις πολιτικές συνέπειες από την κατάρρευση». Εν ολίγοις, κατηγορεί ευθέως την Άνγκελα Μέρκελ ότι δεν συμμερίζεται κανένα ευρωπαϊκό όραμα, και το μόνο που την απασχολεί είναι η ευημερία της Γερμανίας και τα δικά της εσωτερικά πολιτικά κέρδη.

Ακολούθως, διερωτάται: «Ποιος κυβερνά σε μια δημοκρατία; Ο λαός ή το κεφάλαιο;» και επισημαίνει ότι αυτό που διαφοροποιεί τη δημοκρατία, για την οποία η Δύση είναι περήφανη, από τη δικτατορία, είναι οι εκλογές. Εκτός κι αν υπάρχει απειλή να ψηφίσει ο λαός αριστερό κόμμα. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αχτίδα ελπίδας για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης, η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει λάβει έναν αυταρχικό χαρακτήρα», τονίζει.

Πριν από δύο ημέρες, οι «Financial Times» με δημοσίευμά τους επεσήμαναν ότι ορισμένοι επενδυτές δεν συμμερίζονται τους φόβους των περισσότερων ότι μια πιθανή κυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα φέρει το χάος. Ακόμη, η εφημερίδα διαβλέπει μια στροφή στις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα, αφού, όπως επισημαίνει, φαίνεται να έχει αφήσει το «σκίσιμο» του μνημονίου στην άκρη και δίνει έμφαση σε πιο μετριοπαθείς λύσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, ενώ επαναλαμβάνει τη δέσμευσή του να παραμείνει η χώρα μας στο κοινό νόμισμα.

Από την άλλη πλευρά, το Bloomberg φοβάται ότι «η απειλή του οικονομικού Αρμαγεδδώνα θα επιστρέψει», αν η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα επιδιώξει να βγει από το μονοπάτι της δημοσιονομικής πειθαρχίας, η «Handelsblatt» φοβάται ότι η Ελλάδα «οδεύει και πάλι προς τον γκρεμό» και η «Die Welt» επανέρχεται στο GRexit, το οποίο θεωρεί και πάλι πιθανότητα.

Προφανώς οι επενδυτές φοβούνται, για τα κέρδη τους ασφαλώς και μόνον για αυτά. Το αν μια χώρα της Ευρωζώνης ακολουθεί ένα τελείως παράλογο πρόγραμμα εδώ και πέντε χρόνια, συνέπεια του οποίου είναι οι Έλληνες να έχουν χάσει το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους, τις δουλειές τους, να πληρώνουν αδικαιολόγητα υψηλή φορολογία και παρ’ όλα αυτά το δημοσιονομικό χρέος να αυξάνεται, δεν τους πολυαπασχολεί. Αυτό που μεταφράζεται στα αφτιά τους ως σταθερότητα είναι πολύ πιο επικίνδυνο μακροπρόθεσμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευμάρειά της, και αυτό φαίνεται ότι αρχίζει να συνειδητοποιεί, επιτέλους, ο ξένος Τύπος.