Μια καλή μου φίλη συνειδητοποίησε προχθές ότι έχει αποστείλει 1.004 βιογραφικά από το 2010 έως ήμερα, μέσω του ηλεκτρονικού της ταχυδρομείου. Οι αιτήσεις που έφυγαν μέσω ταχυδρομείου και τα πιστοποιητικά που έχει φωτοτυπήσει, επικυρώσει και στείλει, είναι άλλη ιστορία. Άνοιξε, λοιπόν, τον φάκελο των εξερχομένων και βρέθηκε μπροστά σε θλιβερή αλήθεια για τη ζωή της: πέντε χρόνια από την απόλυση, 1.004 βιογραφικά, και τρεις μόνο απαντήσεις.

Όπως λέει χαρακτηριστικά, μόνο στο χασάπικο της γειτονιάς της δεν έχει στείλει βιογραφικό.

Στη μία αυτή περίπτωση την κάλεσαν για συνέντευξη σε μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα. Αφού την ζάλισαν με κοπλιμέντα για το βιογραφικό της, τα μεταπτυχιακά, τις ξένες γλώσσες και την πείρα που είχε στο αντικείμενο, της πρόσφεραν μισθό 580 ευρώ μεικτά, για εργασία 8 ωρών, βραδινή, και τα Σαββατοκύριακα. Ουσιαστικά θα έβγαζε τη δουλειά τριών υπαλλήλων που είχαν φύγει με εθελουσία. Τελικώς, και ενώ ήταν έτοιμη να δεχθεί, προσελήφθη ο ανιψιός κάποιου προϊσταμένου ο οποίος μόλις είχε αποφοιτήσει και δεν είχε καθόλου πείρα. Όπως έμαθε αργότερα, ο νεαρός απολύθηκε επειδή δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του...

Σε αυτή την περίπτωση, ωραίος ο ιδιωτικός, υποτίθεται ανταγωνιστικός τομέας, που θέλει να έχει τους καλύτερους στο δυναμικό του και όχι τα «δικά του παιδιά»...

Ακούγοντας τους πολιτικούς να ξεδιπλώνουν τα επιχειρήματά τους όλες αυτές τις μέρες, παρατήρησα ότι σιωπούν για την ανεργία. Και το μόνο που έχουν να προτείνουν, είναι προγράμματα του ΟΑΕΔ. Τόσες χιλιάδες θέσεις με πεντάμηνα θα ανοίξουν, τόσες επιδοτούμενες, τόσες με επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών. Και; Μπορεί να αντιμετωπίζεται η ανάγκη χιλιάδων ανθρώπων να δουλέψουν εδώ και τώρα, αλλά τι γίνεται μετά;

Ένας άνθρωπος που κοντεύει τα σαράντα, που έφαγε τα νιάτα του να διαβάζει και να παίρνει το ένα αριστείο -ουπς! κακή λέξη!- μετά το άλλο, που είδε την πιο δημιουργική δεκαετία της ζωής του να γίνεται εφιαλτική, που δεν μπορεί να κάνει οικογένεια επειδή ψευτοεπιβιώνει με χαρτζιλίκι από τον μπαμπά -αν υπάρχει- και με δουλειές του ποδαριού, αυτή τη διέξοδο έχει να του προτείνει ο κάθε μελλοντικός ηγέτης της χώρας; Τα πεντάμηνα;

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι επικεφαλής των κομμάτων δεν πιάνουν στο στόμα τους τη λέξη ανεργία. Αλλά δεν έχει πάψει να υφίσταται, κύριοι, και είναι αποτέλεσμα εκτός της υφεσιακής πολιτικής, πολλών κακών πρακτικών στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα πολλά χρόνια τώρα. Στη ρητορική των κομμάτων, δεν ακούγεται η φράση «θα καταπολεμήσουμε την ανεργία», αλλά η φράση «θα ενισχύσουμε την απασχόληση». Την απασχόληση. Όπως, ας πούμε, το κοπανέλι ή ένα οποιοδήποτε χόμπι... Αλλά, είπαμε: η δουλειά έγινε εργασία και η εργασία απασχόληση, ώσπου να γίνει κάτι για το οποίο θα πληρώνουμε για να λέμε ότι κάνουμε.

Ποιος τολμά να πει πια ότι η εργασία είναι δικαίωμα; Η ρητορική των κομμάτων εξαντλήθηκε στο μνημόνιο: εσύ είσαι μνημονιακός, εγώ μνημονιοσχίστης. Για άλλη μία φορά, τα κόμματα εξαντλήθηκαν σε κοκορομαχίες και δεν άγγιξαν καθόλου το πιο φλέγον ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας που, αν δεν αντιμετωπιστεί, τίποτα δεν θα αλλάξει μακροπρόθεσμα για τη χώρα μας.

Καθώς, λοιπόν, οι πολιτικοί κάνουν γαργάρα τα περί ανεργίας, η φιλενάδα μου θα στείλει το χιλιοστό πέμπτο βιογραφικό της και μια ολόκληρη γενιά που είχε μάθει να δουλεύει για να ζήσει, θα μπαίνει στις ουρές για τα πεντάμηνα και θα κάνει δουλειές του ποδαριού. Καλό κουράγιο.

Γαλανιάδη Εύα