Να χρησιμοποιούμε κάρτες για όλα. Δεν διαφωνώ, με βρίσκει σύμφωνη το μέτρο. Άσε που βολεύει περισσότερο απ' ό,τι να κουβαλάς μετρητά μαζί σου. Αν εφαρμοστεί το μέτρο -και αν εφαρμοστεί σωστά- θα έχει πραγματικά προτερήματα στην κατεύθυνση της πάταξης της φοροδιαφυγής. Επιπλέον, η κοινωνία απέδειξε ότι μπορεί να προσαρμοστεί στη χρήση των καρτών, παρά την αρχική γκρίνια. Πριν από τους ελέγχους κεφαλαίων, ο Έλληνας ούτε στο σουπερμάρκετ δεν πλήρωνε με κάρτα. Βέβαια, πριν από τον έλεγχο κεφαλαίων, λίγες ήταν και οι επιχειρήσεις που δέχονταν κάρτες, ιδίως στην επαρχία, και τούτο διότι πληρώνουν κόμιστρο στις τράπεζες, αλλά και οι τράπεζες σε επιχειρήσεις με τζίρο κάτω των 30.000 ευρώ, δεν δίνουν μηχάνημα για τη συναλλαγή.

Λοιπόν, καλά και άγια όλα τα παραπάνω. Να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή, να της αλλάξουμε τα φώτα και να διευκολύνουμε τις συναλλαγές μας. Ωστόσο, αυτό που παρατηρώ, είναι ότι σταδιακά χάνουμε την ελευθερία μας ως προς τη χρήση του αποτελέσματος του μόχθου μας, που είναι το χρήμα. (Την ευτυχία της εργασίας και της κοινωνικής προσφοράς οι περισσότεροι την έχουμε απολέσει προ πολλού...)

Λες και το χρήμα δεν είναι δικό μας. Και αν δεν είναι δικό μας, τίνος είναι; Του κράτους; Των δανειστών; Τίνος; Εγώ μπορεί να θέλω να έχω τα χαρτονομίσματα στο σπίτι σε ένα κουτάκι και επειδή ζούμε σε ελεύθερο κράτος, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορεί να μην θέλω να χρησιμοποιώ κάρτα. Γιατί; Γιατί έτσι. Τι θα πει γιατί; Επειδή κλέβουν όλοι, θα πει το κράτος. Και η δική μου ελευθερία σε σχέση με τον δικό μου μόχθο δεν έχει καμία σημασία;

Διότι αντιλαμβάνομαι αυτό που λέει ο Τρύφων Αλεξιάδης, ότι προφανώς δεν θα αιφνιδιαστεί κανένας από τους περίπου 3,5 εκατ. πολίτες -συνταξιούχους και υπαλλήλους Δημοσίου- από την επιβολή ενός μόνιμου ελέγχου κεφαλαίων, καθώς συνηθίσαμε να μπορούμε να κάνουμε ανάληψη ενός συγκεκριμένου ποσού ούτως ή άλλως από ΑΤΜ και γκισέ, ωστόσο κατά πόσο αυτό είναι ηθικό ή σωστό ή τέλος πάντων δίκαιο ως προς τον δικό μας μόχθο;

Και άλλο ένα ερώτημα: έστω ότι δεν είχαμε ελέγχους κεφαλαίων. Τι πιθανότητα υπήρχε τότε η κυβέρνηση να σκεφτεί και μόνο να περάσει έναν τέτοιον νόμο; Θα δεχόταν τότε ο Έλληνας να του πει το κράτος τι θα κάνει με τα μετρητά του; Ενώ τώρα που συνηθίσαμε, τσουπ! να η ευκαιρία!

Και λέω, κοίτα πού φτάσαμε: να χάνουμε βασικές μας ελευθερίες επειδή δεν μπορέσαμε τόσα χρόνια ως κοινωνία να εφαρμόσουμε τα προφανή. Δηλαδή να καταβάλουμε τους φόρους μας, να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Διάβαζα για μια μεγάλη απάτη μέσω λογισμικού, η χρήση του οποίου επέτρεπε σε καταστηματάρχες να εμφανίζουν λιγότερες συναλλαγές ή μικρότερα ποσά στις συναλλαγές τους και έτσι να πληρώνουν μικρότερο φόρο. Άραγε, πόσοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι κλέβουν εμάς και όχι το κράτος; Πόσοι από εμάς δεν τους βγάζουμε το καπέλο, λέγοντας «καλά κάνανε!», επειδή είναι βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση μέσα τους ότι το κράτος κλέβει πρώτο; Κάτι που δεν απέχει από την πραγματικότητα εξάλλου, αλλά που αποτελεί μια πεποίθηση που οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο απάτης... Και πόσες τέτοιες μικρές και μεγάλες απάτες καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα που το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο;

Από την άλλη πλευρά, αν εφαρμοστεί το μέτρο «με κάρτα στο ψιλικατζίδιο - περίπτερο - φούρνο», να πιέσει η κυβέρνηση τις τράπεζες να μειώσουν ή να εξαφανίσουν τα επιτόκια για τις συναλλαγές μέσω κάρτας. Για να μην πω ότι οι τράπεζες πρέπει από μόνες τους να πάρουν την πρωτοβουλία, εφόσον κόπτονται για το κοινωνικό τους πρόσωπο. Οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν σώσει τις περιούσιες τράπεζες με τον ιδρώτα τους. Θα έπρεπε, επομένως, οι ίδιοι οι οργανισμοί να εξαφανίσουν τα επιτόκια. Αλλά, επειδή σκοπός των τραπεζών είναι το κέρδος πρωτίστως, σιγά μην το κάνουν!

Επί της ουσίας, τίποτα δεν έχει αποφασιστεί, αν και δεν νομίζω να διαφωνεί κανένας εχέφρων ως προς τη σωστή κατεύθυνση της πάταξης της φοροδιαφυγής την οποία όλες οι κυβερνήσεις ευαγγελίζονται αλλά καμία έως σήμερα δεν κατόρθωσε να κάνει πράξη. Και από την άλλη, οι μεγαλοκαρχαρίες, τα κεφάλαια στο εξωτερικό, η λίστα Λαγκάρντ, τα κόμματα και τα δάνεια από την Αγροτική, τα δομημένα ομόλογα των Ταμείων, το 1,3 τρισ. ευρώ σε ακίνητη περιουσία που χάθηκε, τα εξοπλιστικά, το μεγάλο φαγοπότι στους Δήμους, όλα αυτά θα αντιμετωπιστούν κάποτε; Ή θα βάλουμε τσάμπα τα πιτσιρίκια να μαθαίνουν αριθμούς PIN για να αγοράσουν με την κάρτα ένα μπουκάλι γάλα για να μην φοροδιαφύγει ο περιπτεράς;

Αλλιώς, θα είμαστε οι Καραγκιόζηδες απέναντι στο καταραμένο φίδι της φοροδιαφυγής, που από τη μια θα τρέφεται με το χάιδεμα των αφτιών των οφσορούχων και από την άλλη εμείς οι υπόλοιποι θα το φοβερίζουμε.

Ως προς τα υπόλοιπα, για τα οποία δεν φαίνεται να αναρωτιέται κανείς, φοβάμαι μήπως όταν αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε, θα είναι αργά. Βασικές ελευθερίες όπως να έχω το δικαίωμα να έχω πρόσβαση στα μετρητά που με τον κόπο μου απέκτησα, φαίνεται να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, προκειμένου να σκοτώσουμε το θηρίο που έχει τον απέθαντο. Όμως καμία κυβέρνηση δεν προσπάθησε να βάλει στο κεφάλι των φορολογουμένων την ανάγκη, την απόλυτη ανάγκη να μην φοροδιαφεύγουν. Και τούτο επειδή το κράτος έκλεβε πρώτο με χίλιους δυο τρόπους. Ή μήπως όχι;..

Στον μύθο, ο Μέγας Αλέξανδρος κατατροπώνει το φίδι και ο Καραγκιόζης το φοβερίζει κραδαίνοντας ένα τρύπιο ποτιστήρι. Να κουνήσουμε κι εμείς το τρύπιο ποτιστήρι μας με πείσμα, αλλά να τα βάλει και το κράτος με όλα τα μεγάλα κεφάλια του φιδιού. Τελευταία μας ευκαιρία. Αλλιώς θα μας καταπιεί. Και το ποτιστήρι μαζί.

Γαλανιάδη Εύα