Μούντζα

Time to read
less than
1 minute
Read so far

Μούντζα

Αύγουστος 26, 2016 - 10:42

Αρχαιοελληνική χειρονομία, η οποία μας συντροφεύει από τα πολύ-πολύ παλιά χρόνια, όταν οι γεωργοί άνοιγαν τις παλάμες τους και σημάδευαν τη γη, προκειμένου τα κακά πνεύματα να φύγουν από τα χωράφια τους και έτσι να έχουν μια καλή σοδειά.

Στη σύγχρονη εποχή, δεν μουντζώνουμε κάποιον για να ξορκίσουμε το κακό πνεύμα που τον έχει καβαλήσει, αλλά το κάνουμε ως ένδειξη αγανάκτησης. Προσβλητική χειρονομία, οπωσδήποτε, αγαπιέται πολύ από οδηγούς -επαγγελματίες και μη. Την δίνουμε και την τρώμε κάθε μέρα και, παρά τη συχνότητα της χειρονομίας, τα κακά μας πνεύματα δεν έχουν ξορκιστεί.

Τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρεις προς τα πού να ρίξεις τη βασιλικιά...

Στο Προεδρικό Μέγαρο που «ξέχασε» να προσκαλέσει την Άννα Κορακάκη στην εκδήλωση τιμής για τους ολυμπιονίκες; Ακόμα και στην ίδια την Άννα Κορακάκη που γράφει «σεντόνια» στο Facebook για το πόσο άτρωτη είναι επειδή προέρχεται από μια εξαιρετικά δεμένη οικογένεια; (Εντάξει, κορίτσι μου, μην κάνεις έτσι. Δεν είσαι άτρωτη ούτε επειδή πήρες δύο μετάλλια ούτε επειδή η οικογένειά σου είναι δεμένη. Όλα έρχονται και παρέρχονται και αυτό είναι ίσως η μόνη αλήθεια της ζωής. Καλύτερα που σε «ξέχασαν» στο Προεδρικό Μέγαρο, σιγά το τσαρδί, εξάλλου. Ηρέμησε και προπονήσου στη λήθη. Να δεις για πότε και η υπόλοιπη Ελλάδα θα σε ξεχάσει... Διότι, πρώτον, ζεις στη χώρα με τη βραχύτερη μνήμη, και δεύτερον, η μιζέρια μας είναι η μόνη «χρυσή» αξία σε τούτα τα μέρη. Μοναδικό κέρδος σου, η ουσία: νίκησες τον εαυτό σου και τις αντιπάλους σου με τις δικές σου δυνάμεις και ίσως με το παράδειγμά σου σπρώξεις στη σκοποβολή νέους αθλητές. Αυτά.) 

Να μουντζώσουμε και την Πολιτεία όλα αυτά τα χρόνια -σαφώς- που φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια και καρπώνεται κόπους και προσπάθειες αθλητών που ουδέποτε στήριξε. Τον ανεκδιήγητο δήμαρχο Δράμας και όλους τους δημάρχους που αναλαμβάνουν «μεγάλα έργα» και δεν τους περισσεύει κάτι τι για να φτιάξουν μια αξιοπρεπή υποδομή για να προπονούνται πρωταθλητές. Τους πιο ανεκδιήγητους ακόμα γονείς των ολυμπιονικών που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους γονείς των επιτυχόντων στις Πανελλαδικές: «Μαζί περάσαμε, μαζί διαβάσαμε, μαζί ξενυχτήσαμε, από πουθενά δεν είχαμε στήριξη και τώρα που τα καταφέραμε, παίρνουμε σβάρνα τα ΜΜΕ και λέμε ό,τι φτάνουμε».

Γενικώς σε αυτή τη χώρα αξίζουμε το βραβείο της Χρυσής Μούντζας. Πρώτον, δεν είμαστε ικανοί να ευχαριστηθούμε τίποτα, ακόμα και μέσα στην κρίση που βιώνουμε. Οποιαδήποτε ευκαιρία για ανάταση έχουμε την στολίζουμε με γκρίνια, το αγαπημένο μας ναρκωτικό.

Και, δεύτερον, δεν έχουμε κατανοήσει ότι η ιδέα της προσφοράς στην πατρίδα μπορεί θεωρητικά να είναι πίσω από όλα στον αθλητισμό, αλλά μπροστά και πάνω από όλα οι ολυμπιονίκες και οι πρωταθλητές μας παλεύουν εναντίον του εαυτού τους και των αντιπάλων τους. Η επιτυχία τους είναι πρώτα προσωπική και ύστερα εθνική, οικογενειακή ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό το έχουν κατανοήσει εις τα εξωτερικά. Εμείς βαυκαλιζόμαστε ακόμα.

Βαυκαλιζόμαστε ακόμα ενώ βλέπουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που έχει ξεχάσει ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για δαύτην.

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό, αλλά έτσι ψυχοπλακωμένοι και μίζεροι που είμαστε δεν το τιμάμε. Δεν το αφήνουμε να ξεδιπλωθεί. Θα το τιμούσαμε αν από εδώ και πέρα τα ΜΜΕ αφιέρωναν χρόνο στα μη δημοφιλή αθλήματα, που όμως μας φέρνουν χρυσάφι, αν οι τοπικοί παράγοντες στήριζαν τα παιδιά που προπονούνται σε άθλιες υποδομές, αν εμείς οι υπόλοιποι μαθαίναμε να δακρίζουμε για την προσωπική επιτυχία καθενός από εμάς, δίχως τον φερεντζέ της «εθνικής προσπάθειας» και αν από όποιο δικό μας μετερίζι προσπαθούσαμε να μιμηθούμε το καλό τους παράδειγμα.

Όλα τα υπόλοιπα, μουντζώτε τα...

 

Γαλανιάδη Εύα

Tags: