Διαβάζω τα δημοσιεύματα του Τύπου σχετικά με την Έφη Αχτσιόγλου. «Πώς η όμορφη νεαρή πήρε υπουργείο», «Η κομψή, νεότατη υπουργός στην κυβέρνηση Τσίπρα», «Έφη Αχτσιόγλου: Ένα success story α λα ΣΥΡΙΖΑ», «Πώς η 31χρονη δικηγοράκος έγινε υπουργός», «Αυτή είναι η 30άρα υπουργός Εργασίας» και λοιπά. Θλιβερό, κυρίως επειδή για άλλη μία φορά θα αναρωτηθώ αν στην περίπτωση που η Αχτσιόγλου ήταν άνδρας θα είχε ανάλογη αντιμετώπιση από τον Τύπο.

Μόνο ένα ή δύο δημοσιεύματα αναφέρονται στην «καυτή καρέκλα» που αναλαμβάνει η γυναίκα, μόνο ένα ή δύο δημοσιεύματα αναφέρονται αναλυτικά στα προσόντα της. Οι περισσότεροι συντάκτες των παραπολιτικών ψάχνουν αυτή τη στιγμή σπιθαμή προς σπιθαμή τη ζωή της, προκειμένου να βγάλουν ένα «λαβράκι» α λα τάμπλοϊντ που θα τέρψει όλους όσοι πέφτουν απάνω με μανία να φάνε έναν νέο άνθρωπο επειδή είναι νέος, σε πρώτη φάση, όμορφος ή και φιλόδοξος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δεν είχε και πολλές εναλλακτικές για τα εργασιακά. Η κυρία Αχτσιόγλου ήταν δίπλα στον Κατρούγκαλο σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Ξέρει τα πρόσωπα και τα πράγματα των δανειστών, ξέρει τις δεσμεύσεις της χώρας μας, ξέρει ότι οι εταίροι απαιτούν πολλά, πολύ γρήγορα. Η ίδια έθεσε και τον στόχο της, που δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της μαύρης εργασίας. Στις διαπραγματεύσεις που ξεκινούν στις 14 Νοεμβρίου έχει να αντιμετωπίσει το ζήτημα του κατώτατου μισθού. Η πίεση για εφαρμογή υποκατώτατου μισθού με βάση την εργασιακή εμπειρία, όπως προτείνει και το πόρισμα της Επιτροπής Σοφών, έρχεται ως αντιστάθμισμα στην ελληνική πρόταση για κατάργηση του χαμηλού – κατώτατου μισθού για νέους έως 25 ετών (511 ευρώ μικτά).

Πολλές οι «καυτές πατάτες» που έχει στα χέρια της η νέα υπουργός. Η ανταπεργία και το δικαίωμα του εργοδότη να μην καταβάλλει μισθό σε όσους εργάζονται, αν υπάρχει απεργία σε εξέλιξη, αποτελούν απαιτήσεις που θα προκαλέσουν αντιδράσεις, αν τις αποδεχθεί η ελληνική πλευρά. Ακόμα χειρότερα, εάν περάσει η πρόταση των θεσμών για αλλαγή στον τρόπο προκήρυξης απεργιών, που οδηγεί ουσιαστικά σε κατάργηση των συνδικάτων. Οι ευέλικτες μορφές εργασίας επίσης, θα τεθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ως αντιστάθμισμα στις ομαδικές απολύσεις. Άρα ο κίνδυνος να εκχωρηθεί το δικαίωμα στους εργοδότες να διατηρούν στην εργασία τους, εργαζόμενους με επιδότηση εργασίας από την Πολιτεία, για να μην προβούν σε ομαδικές απολύσεις, είναι υπαρκτός.

Αυτά είναι τα δύσκολα που καλείται η Έφη Αχτσιόγλου να αντιμετωπίσει. Είναι ένα βαρύ φορτίο που αφορά όλους εμάς και τα παραθέτουμε εδώ επειδή έχουμε την τάση να ξεχνάμε την ουσία και να ασχολούμαστε με τη δαντέλα στο φόρεμα της κυρίας Αχτσιόγλου ή με τα σκουλαρίκια της ή ακόμα και με τον τρόπο που περπατάει. Ας παραθέσουμε και τα προσόντα της: Πτυχίο Νομικής με άριστα. Μεταπτυχιακό με άριστα.  Έχει Διδακτορικό στο Εργατικό Δίκαιο με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Έχει κάνει ερευνητική εργασία στο Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου. Άσκησε τη δικηγορία στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε ως  επιστημονική σύμβουλος στην ευρωπαϊκή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οργανωμένη από φοιτήτρια, ήταν σε επιτροπές και διοικητικά συμβούλια και όλα αυτά τα αναγκαία για την κομματική ανέλιξη. Στις εκλογές του 2015 το όνομά της βρέθηκε σε τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Παραβρέθηκε σε όλες τις συνομιλίες με την τρόικα επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η Λώρη Κέζα τα λέει ασφαλώς καλύτερα από εμένα: «Δεν είναι ούτε αμόρφωτη κομμώτρια ούτε απατεώνας με αδικαιολόγητο πλούτο. Έχουν λυσσάξει ορισμένοι και την αντιμετωπίζουν ως ομορφούλα ή ερωμένη επιφανούς. Τούτο δεν αναδεικνύει κάποιο δικό της έλλειμμα αλλά το βαθύ κόμπλεξ μιας κοινωνίας που παραμένει πατριαρχική και βαθιά πουριτανική».

Γαλανιάδη Εύα