Άρθρο του Βαγγέλη Παν.Τζαβέλλα Δικηγόρου,Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Άργους Μυκηνών:

Ζούμε σε ένα ευλογημένο τόπο, σε μία φωτεινή Χώρα με τεράστια Ιστορία. Μία χώρα που πολλοί την ειρωνεύονται γιατί " ζει στην Σκιά των μεγάλων ηρώων της". Όμως εγώ καθημερινά υπό το Φώς του Ήλιου συναντώ τους σύγχρονους ήρωες της, στο δικαστήριο, στην τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στην αγορά, στον παιδικό σταθμό, στο Κ.Α.Π.Η. Συναντώ απλούς ανθρώπους, βιοπαλαιστές της Ζωής που οι πολιτικές λιτότητας τους στερούν την αξιοπρέπεια της Υγείας, της Παιδείας, της Εργασίας. Συναντώ ηρωίδες και ήρωες που με τα λευκά μαλλιά τους συντηρούν τα νεότερα μέλη των οικογενειών τους, παππούδες, γιαγιάδες που αποτελούν τις ρίζες του δένδρου της Ελληνικής Οικογένειας και που συνεχίζουν να της προσφέρουν θυσιάζοντας με αυταπάρνηση την όποια εναπομείνασα ποιότητα ζωής τους. Είναι τραγικό, αλλά αυτή είναι η Ελληνική Οικογένεια. Ενώνεται σαν γροθιά στην δυστυχία και ίσως για αυτό επιβιώνει για αιώνες τώρα. Συναντώ Εθελόντριες και Εθελοντές που προσφέρουν με χαμόγελο σε κοινωνικές ομάδες που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες και με τεράστιες προσπάθειες εξασφαλίζουν πράγματα που σε οιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος είναι δεδομένα από την πολιτεία. Και όμως όλοι αυτοί οι Έλληνες μέσα στην παρατεταμένη Κρίση αντέχουν και επιμένουν να μοιράζονται το γρόσσι της ψυχής τους με τον συνάνθρωπο τους .Με τα ελάχιστα μέσα που της απέμειναν η Ελληνική Ψυχή είναι ακόμη παρούσα όπως και η Ελληνική Οικογένεια. Σύγχρονες ηρωικές μορφές της διπλανής πόρτας που αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες με θάρρος, που υπομένουν ένα άχθος μεγάλο και πολλές φορές με μία ενοχή απόλυτης συνευθύνης ( μην ξεχνάμε "τα φάγαμε όλοι μαζί" ) και άλλοτε υπομονετικά, άλλοτε με περίσσιο άγχος σχεδιάζουν την επόμενη μέρα του νοικοκυριού τους, κάνοντας συνεχώς λογαριασμούς, υπολογισμούς, ιεραρχόντας ανάγκες, μη παραλείποντας όμως να βοηθούν από το υστέρημα τους όπου και όποτε μπορούν. Συνειδητοποιώ πως και για αυτή την Ελλάδα είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος, όχι μόνο για την Ελλάδα του Επιταφίου του Περικλή .Όχι μόνο για την Ελλάδα των αγωνιστών του 1821 ή της Αντίστασης. Είμαι περήφανος και για την Ελλάδα του Σήμερα γιατί παρά τα μεγάλα λάθη διδάσκει ακόμη τον Κόσμο . Αυτή η Χώρα πήρε ένα τραγικό μάθημα φθάνοντας στο ναδίρ, αλλά δεν το βάζει κάτω, ακόμη επιμένει, λες και είναι το πεπρωμένο της, το DNA της να παράγει Φώς και πολιτισμό, δείχνοντας ανθρωπιά και δίνοντας ελπίδα, δημιουργώντας ήρωες κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις και αναλογίες. Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει, είναι αλήθεια. Αρκεί να το πιστεύουμε και να αγωνιστούμε για αυτό. Για αυτήν την Ελλάδα που μας ενώνει, ας φροντίσουμε, αντιλαμβανόμενοι άπαντες το πόσο κρίσιμες είναι οι στιγμές που ζούμε, να σταθούμε με περηφάνεια και αλληλεγγύη , ως σύγχρονοι Έλληνες στο ύψος της κρισιμότητας της ιστορίας, μαθαίνοντας επιτέλους από τα σφάλματα μας και ας αποδείξουμε πως και θέλουμε και μπορούμε ενωμένοι να ανα-γεννηθούμε.