Άρθρο του Βαγγέλη Π. Τζαβέλλα

Το πανέμορφο πέτρινο Ακρωτήρι που λέγεται Ελλάδα είναι τόπος ιερός . Και παραμένει, όσο και να μας πληγώνει και όσο και να τον πληγώνουμε .
Κάθε φορά που επισκέπτομαι την θάλασσα της, προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσο έντονα συναισθήματα με πλημμυρίζουν.
Μια μαγεία αισθάνεσαι να σε κατακλύζει, είτε ανακαλύπτοντας την ελληνική φύση,  είτε ατενίζοντας το όμορφο μπλε και το γαλάζιο, τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας, θαυμάζοντας το ασήμι της ελιάς και το πορτοκαλί των μυθικών Εσπερίδων, που ευωδιάζει ολάκερη την Αργολίδα.
Κάτι μιλάει μέσα μου και μου θυμίζει  στίχους του Ομήρου,  ποίηση του Ελύτη και του Ρίτσου αλλά και του Σολωμού και αναρωτιέμαι, τι άραγε  να είναι αυτό που με συγκλονίζει τόσο πολύ. Ίσως ότι σε αυτούς τους τόπους, σε αυτά τα μονοπάτια, σε μία χώρα τόσο πονεμένη, αλλά και τόσο  περήφανη, χώρα της έμπνευσης, που ανακάλυψε το απαράμιλλο κάλλος και  την αισθητική, χώρα που γεννήθηκε ο μύθος, περπάτησε ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Αγαμέμνονας και άλλοι τόσοι, σπουδαίοι, που επηρέασαν βαθιά την παγκόσμια επιστήμη, την κουλτούρα και την σύγχρονη τέχνη.
Ο χώρος αυτός γέννησε πολιτισμό, ιδιαίτερο και μοναδικό. Και αυτό ακριβώς  με συγκλονίζει, η σχέση αλληλεπίδρασης, ο αιώνιος διάλογος  αυτού του τόπου με το σπουδαίο πολιτισμό που δημιούργησε και δημιουργεί.
Από τις πολύχρυσες Μυκήνες στα μινωικά ανάκτορα, από την Αθήνα της Δημοκρατίας στα βήματα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από την γέννηση του ολυμπισμού στην φιλοσοφία, στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα, στις αξίες του Αριστοτέλη . 
Είμαι χαρούμενος που γεννήθηκα  σε αυτό το πανέμορφο Ακρωτήρι. Όπου ο ήλιος λάμπει με έναν τρόπο που σε σαγηνεύει, με ένα φώς που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Το Ελληνικό φως  δίνει ενέργεια και τροφή για σκέψη αλλά και για γόνιμη αμφισβήτηση και φυσικά για δημιουργία. Σου δίνει "κέφι" να ζεις και δύναμη να αντέχεις και να συνεχίζεις.
Έζησαν δύσκολες στιγμές σε αυτά τα χώματα, που υπήρξαν τόσο ματωμένα, επειδή η ιστορία εδώ δυστυχώς δείχνει να  επαναλαμβάνεται, πάλι και πάλι, σαν μια κατάρα του οίκου των Λαβδακιδών που μας ακολουθεί και  διχάζει αιώνια.
Και σήμερα οι άνθρωποι που ζούμε εδώ περνούμε από σαράντα κύματα και μπορεί συγκριτικά να μην έχουμε τίποτα, αλλά αν χρειαστεί θα δώσουμε τα πάντα, με φιλότιμο, όπως πάντα.