Η γενιά μας έχει παράξενη μοίρα.Ο αιώνας μας είναι ο αιώνας του διαρκούς πολέμου.Πίσω από τις ακινητοποιημένες στρατιές , τους υπερεξοπλισμένους στόλους, τους «παγωμένους» πυράυλους που όμως είναι πάντοτε σε ετοιμότητα προς πυροδότητηση, απλώνεται ένα απέραντο δεύτερο μέτωπο.Εκεί μαίνεται ο συνε΄χης πόλεμος.Οι εχθροί  , πολλές φορές , δε φορούν στολές , πολλές φορές δεν έχουν σημαίες, δε μιλούν διαφορετικές γλώσσες.Στον παράδοξο αυτόν πόλεμο, τα πολεμικό υλικό δεν είναι τα παράγωγα των βιομηχανιών όπλων.Αντικαθίστανται από ιδέες και συναισθηματα.Άμεσοι στόχοι,  δεν είναι πρωτίστως οι πηγές ενέργειας και οι εδαφικές προσαρτήσεις.Τέτοιου είδους κατακτήσεις, θα προκύψουν μακροπρόθεσμα μεν,  αμαχητί δε.
Ο βασικός στόχος είναι η ποδηγέτηση και χειραγώγηση του νου και της προσωπικότητας. Στο θέατρο των επιχειρήσεων , διεξάγεται ένας «τυπικά» ακήρυχτος , νοερά όμως ένας τόσο εμφανής πόλεμος : ο Πολιτικός Πόλεμος.
Ο Πολιτικός Πόλεμος γίνεται   με τη  χρήση όλων των μέσων , χωρίς τη γενική σύρραξη, προς  επιβολή της βούλησής και του επιδιωκόμενου σκοπού.
Ο Κλαούζεβιτς έλεγε ότι « Πόλεμος είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα»
Βασική μέθοδος του Πολιτικού Πολέμου, αποτελεί η προπαγάνδα.
Η προπαγάνδα ως τακτική , αποσκοπεί στη δημιουργία  εκ μέρους των μαζών , συμπεριφοράς, σκέψης και δράσης, απολύτως ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης, χωρίς  να υπάρχει η παραμικρή υποψία από πλευράς των χειραγωγημένων ότι  συμβαίνει κάτι τέτοιο και η παγίωση της αντίληψης  ότι , «όλα βαίνουν καλώς»
Τέτοιου είδους  απόπειρα χειραγώγησης πραγματοποιείται μέσω της παιδείας, της τέχνης και συνήθως στις μέρες μας, μέσω της τηλεόρασης.
Απεικόνιση τέτοιας τακτικής , αποτελεί η καταιγιστική προβολή από τα  ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, όλων των τούρκικων σειρών, ως δημιουργήματα Πολιτισμού και Τέχνης, τα οποία έχουν εισβάλει στην ελληνική καθημερινότητα, γίνονται αντικείμενο συζήτησης , καθώς και προτεραιότητα όλων των ανυπόμονων τηλεθεατών, που ως μανιώδεις τηλεθεατές , θρονίζονται απέναντι της τηλεοράσεως για να παρακολουθήσουν  σειρές που εξυμνούν τον Σουλεϊμάν τον δήθεν Μεγαλοπρεπή (;) και τους λοιπούς χαρακτήρες αυτών των σει΄ρων, ταυτιζόμενοι πολλές φορές με το ρόλο αυτό.
Εν προκειμένω , όμως, θα ταν χρήσιμο, ο καθένας που διατείνεται ότι είναι  αυτόβουλος και αυτοδιαχειριζόμενος, να προβεί σε μερικούς προβληματισμούς:
α)         Ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς προτού γίνει ένθερμος «οπάδος», να διαθέσει λίγο χρόνο για να ερευνήσει το προϊόν με το οποίο επιδιώκει να «τρέφεται» καθημερινά;
Άραγε  ποιος θα συνέχιζε να παρακολουθεί ανελλιπώς τέτοιου είδους «δημιουργήματα» τέχνης, αν μάθαινε ότι π.χ. ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής (τουρκ.: Kanuni Sultan Süleyman, Οθ. τουρκ: سليمان‎) (1493 – 1566), ήταν ο δέκατος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος εκτός των άλλων ,
-          κατέλαβε τη Ρόδο,
-           κατέσφαξε τους περισσότερους , αιχμαλοτίζοντας τους εναπομείναντες από τους κατοίκους της Κέρκυρας,
-          εξαπέλυσε τεράστιες εκστρατείες παιδομαζώματος των Ελληνοπαίδων
-          ήταν από τους πιο σκληρούς σουλτάνους στην εφαρμογή του Σεριάτ, δηλαδή του άκαμπτου ισλαμικού νόμου (σύμφωνα με τούρκους ιστορικούς)
-          πρωτοστάτησε στην ιδέα κατάσχεσης των Ορθδόξων Εκκλησιών της Πόλης
β)         Διερωτώμαι  ποια θα ήταν η στάση του τουρκικού τηλεοπτικού κοινού, αν αντιστοίχως προβάλλονταν  καθημερινές σειρές  που αναφέρονταν στη ζωή και τη δράση του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, του Νικήτα Σταματελόπουλου (του Τουρκοφάγου), του Παύλου Μελά και άλλων αναρίθμητων Ηρώων, που ποτέ δε συμμετείχαν σε τερτίπια ίντριγκας και εξουσίας ούτε  ραδιούργησαν στα πλαίσια των προσωπικών τους φιλοδοξιών αλλά πολέμησαν ως Ήρωες για την απελευθέρωση του Γένους και τη Φυλής.
γ)         Τόσο αξιοζήλευτο είναι  το πρότυπο της τουρκικής οικογένειας ώστε να είναι σε θέση να μπαίνει στη δική μας –ούτως ή αλλως κρίσιμη – καθημερινότητα, ώστε να γίνεται αντικείμενο συζήτησης και σχολιασμού μεταξύ μας;
Αγαπητοί Φίλοι, μη γελιέστε.
Η προσπάθεια αποπρασανατολισμού θα διαιωνίζεται πάντοτε όταν υπάρχουν εστίες όπου η έλλειψη συνείδησης , η απάρνηση και η λήθη της ιστορικής πραγματικότητας κυριαρχούν στον αδυσώπητο πόλεμο κατά της Αφυπνίσεως .
«Σήμερα , η Στρατηγική περιλαμβάνει την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική, την εθνική οικονομία , την κοινωνική σύνθεση του λαού, την ψυχολογία των λαών.Το καθαρό στρατιωτικώς θέμα δεν αποτελεί παρά ένα στοιχείο μεταξύ πολλών άλλων.Ο «συγχρονος» Στρατηγός δεν είναι κατ΄ ανάγκην Στρατιωτικός»
(Στρατηγός GÜNTHER BLUMENTRITT)
Γορτύνιος79