Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απόλυτα στο μυαλό μας ως Ελλάδα, ως ελληνική κοινωνία, ότι δυστυχώς βαδίζουμε ένα δρόμο επώδυνο, δύσκολο, σκληρό, πολλές φορές άδικο, αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος στον οποίο μπορούμε να βαδίσουμε. Είναι ο δρόμος, στον οποίο δυστυχώς βαδίζουν και η Πορτογαλία και η Ισπανία και η Ιρλανδία. Αυτές οι προσεγγίσεις είναι προσεγγίσεις δεξιές, μονεταριστικές, πολλές φορές αντιλαϊκές, πολλές φορές επίσης αδιέξοδες σε μεγάλο βαθμό και εναπόκειται στην κάθε χώρα, να δει πώς μπορεί να προσεγγίσει το πρόβλημά της. Διότι είναι πολιτικές των ισχυρών χωρών του βορρά της Ευρώπης. Ισχυρών χωρών, οι οποίες είναι πολλές φορές κοντόφθαλμες. Και δεν είναι μόνο η Γερμανία, δυστυχώς. 
Θα μπορούσαμε άραγε να κάνουμε κάτι διαφορετικό; Στην τοποθέτησή μου στη Βουλή, έφερα το παράδειγμα της Κύπρου. Η Κύπρος είναι μια χώρα, αδελφό κράτος, που ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα από την Ελλάδα. Πολύ πιο μικρό κράτος, πολύ καλύτερη Δημόσια Διοίκηση, ερχόμενη από την αγγλική αποικιοκρατία, αριστερός Πρόεδρος, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, πολύ καλύτερες σχέσεις και με την Κίνα και με τη Ρωσία. Παλεύει εδώ και πάρα πολλούς μήνες να βρει χρηματοδότηση για το δικό της πρόβλημα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκτός Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Δυστυχώς, απέτυχε. Και μπαίνει και η Κύπρος στην τρόικα. Αυτό αποδεικνύει ότι κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε σʼ έναν κόσμο ρεαλισμού και πραγματικότητας.
Θεωρώ ότι είναι μια απίστευτα σκληρή κρίση αυτή που βιώνουμε - είμαι βέβαιος ότι είναι πιο σκληρή και από την αντίστοιχη κρίση που πέρασαν οι ΗΠΑ, τις δεκαετίες του ʼ20 και του ʼ30. Η Ελλάδα, αλλά και η Πορτογαλία και η Ισπανία, υφίστανται μια απίστευτα σκληρή πραγματικότητα. Η κοινωνία θεωρώ ότι έχει φτάσει και, μάλλον, σε μεγάλο βαθμό, έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλα μέτρα. Τίθεται όμως το ερώτημα, με όλα αυτά που γίνονται, υπάρχει ελπίδα; Έχει νόημα όλη αυτή η προσπάθεια; Αυτές οι απίστευτες θυσίες του ελληνικού λαού, έχουν νόημα; Οδηγούν κάπου; Μας έχουν φέρει πιο κοντά στη λύση του προβλήματος; Νομίζω ότι έχουμε ξεπεράσει τα 2/3 του δρόμου, είμαστε σχετικά κοντά στο να βγούμε στο ξέφωτο. Πιστεύω βαθύτατα, παρʼ ό,τι δεν είμαι οικονομολόγος, ότι αν η Ελλάδα καταφέρει την πρώτη χρονιά - που πιθανόν θα είναι το 2013 - να έχει πρωτογενές πλεόνασμα, με απλά λόγια, όσα βγάζουμε ως χώρα, να είναι και όσα καταναλώνουμε και λίγο παραπάνω, άρα να μην χρειάζεται να δανειστούμε πρωτογενώς, αμέσως μετά θα αρχίσει η ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας.
Το βασίζω στο εξής και είμαι βέβαιος ότι έχω δίκιο: η δομή της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η γνωστή γερμανική ή κεντροευρωπαϊκή δομή, που είναι βαριές βιομηχανίες, δυσκίνητες, με χιλιάδες εργαζομένους. Η δομή της ελληνικής κοινωνίας είναι μικρές, ευέλικτες μονάδες, τουριστικές, βιοτεχνικές, εμπορικές και άλλες, οι οποίες, αν λίγο τις βοηθήσεις, ένα εξάμηνο, να τους δώσεις αυτά που τους χρωστάς, να τους διευκολύνεις με κάποιες δόσεις στο ΙΚΑ ή στην Εφορία, αμέσως ο Έλληνας επιχειρηματίας, ο Έλληνας μικρομεσαίος, ο Έλληνας εργαζόμενος, θα πάρει μπροστά. Άρα, για μένα, το όριο δεν είναι καν το 2014, το 2015 ή το 2016. Είναι πώς θα αλλάξουμε το κλίμα στην οικονομία. Και η αλλαγή του κλίματος σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να γίνει μέσα στο 2013.
Ήδη, τους προηγούμενους μήνες, είχαμε τις επενδύσεις για τα πετρελαϊκά. Στα τρία οικόπεδα, είμαστε στο στάδιο της αξιολόγησης των προσφορών. Μιλάμε για επενδύσεις της τάξης των 100 εκατομμυρίων συνολικά, σε θέματα έρευνας πετρελαίου στα τρία οικόπεδα, Πατραϊκό, Κατάκωλο και Ιωάννινα. Θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Έχει μπει το νερό στο αυλάκι, τα έχουμε πει πολλές φορές, δεν θέλω σήμερα να συζητήσω για τους υδρογονάνθρακες. Νομίζω λοιπόν ότι έχουμε μεγάλη ανάγκη και θέλω να το τονίσω αυτό, να πιστέψουμε ότι ως Ελλάδα και θέλουμε και μπορούμε.
Γίνεται μια δημόσια συζήτηση, η οποία, ιστορικά, λανθασμένα νομίζω επικεντρώνεται μόνο στα δημοσιονομικά και όχι στις αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που η Ελλάδα έπρεπε να τις έχει κάνει πριν το 2008 - γιατί η χρεοκοπία μας ως χώρας έγινε το 2008 και το 2009 με ευθύνες τρομακτικές της τότε κυβέρνησης, δεν έγινε τώρα.
Η Ελλάδα αντιμετώπισε την παγκόσμια κρίση απολύτως ανοχύρωτη. Σήμερα, για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες των καιρών, πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Το θεωρώ άδικο απέναντι στο πολιτικό σύστημα να επικεντρώνεται η δημόσια συζήτηση αποκλειστικά και μόνο στο τι κάνει το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, τι κάνει η Βουλή, τι κάνει η Κυβέρνηση. Θα ήθελα η συζήτηση αυτή να επεκταθεί και στο τι κάνουν, προκειμένου να ξεπεράσουμε την κρίση, και άλλοι φορείς. Παράδειγμα, η ακαδημαϊκή κοινότητα, η δικαιοσύνη, ο πνευματικός κόσμος, ο καλλιτεχνικός κόσμος, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Βεβαίως, ο επιχειρηματικός κόσμος. Διότι βλέπω μια συνολική προσπάθεια μεταρρύθμισης του κράτους, με λάθη, κενά, ολιγωρίες, ό,τι θέλετε να πείτε, αλλά γίνεται μια δραστική προσπάθεια να έχουμε μικρότερο κράτος και πιο αποτελεσματικό.
Λυπάμαι να πω, αλλά δεν βλέπω την αντίστοιχη προσπάθεια στο χώρο των Πανεπιστημίων, στο χώρο της επιχειρηματικότητας. Και επιπλέον: έχουμε βαθιά ανάγκη να ξαναπιστέψουμε όλοι ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η δημοκρατία, στην οποία ο κάθε ένας μπορεί να λέει ελεύθερα την άποψή του, δεν κινδυνεύει από προπηλακισμούς και δεν έχει φόβο, προκειμένου είτε να ψηφίσει, είτε να εφαρμόσει αυτά που η συνείδησή του τού υπαγορεύει. Αντιλαμβάνεστε πού αναφέρομαι, θεωρώ ότι εδώ μπορεί να υπάρχει μια συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, που πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, ώστε να πάψει πια αυτό το κλίμα του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, της δημαγωγίας και της ανομίας και παραβατικότητας εντός κι εκτός βουλής, να υφίσταται στην πατρίδα μας.
Να ξεκαθαρίσω κάτι που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα αδιαπραγμάτευτο ζήτημα: όποιος δεν καταδικάζει ευθέως, απόλυτα και αμέσως, εκφράσεις όπως αυτές του κ. Παναγούλη, ότι θα λιντσαριστούν οι 150 τόσοι βουλευτές που θα ψηφίσουν το Μνημόνιο και δεν τον διαγράφει αμέσως από το κόμμα του και τυχαίνει να είναι κόμμα, που θέλει να ανήκει στην Αριστερά, λυπάμαι βαθύτατα, αλλά αυτό δεν ταιριάζει ούτε στο ήθος, ούτε στην ιστορία, ούτε στο ύφος της Αριστεράς. Δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος από τον τρόπο που δεν δόθηκε απάντηση σε μια απίστευτη ύβρη σε βάρος της δημοκρατίας, σε βάρος των εκλεγμένων εκπροσώπων του λαού εντός της αιθούσης του Κοινοβουλίου και θέλω να είμαι απόλυτα σαφής σε αυτό που λέω.
Για να είμαστε και μεταξύ μας ειλικρινείς, εάν θέλουμε να πάμε σε ένα μοντέλο πραγματικά βιώσιμο, πρέπει να κοιτάξουμε, όχι αυτούς που καταναλώνουν εθνικό πλούτο, αλλά αυτούς που παράγουν εθνικό πλούτο. Ποιοι παράγουν εθνικό πλούτο; Σε ένα ποσοστό πάνω από 80%, εθνικό πλούτο παράγει μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Και το 1,5 εκ. ανέργων του ιδιωτικού τομέα, κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε, δεν το καταλαβαίνουμε, δεν ξέρουμε γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις. Καλά κάνουμε και νοιαζόμαστε για το Δημόσιο, αλλά το Δημόσιο πρέπει να γίνει μικρότερο, αποτελεσματικότερο και πιο σωστά οργανωμένο.
Δεν αντιλαμβάνομαι πώς κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχουν ευθύνη, όταν όλοι μαζί, όλα, μα όλα τα κόμματα και όλα, μα όλα τα συνδικάτα, βοηθήσαμε να φτάσουμε στο απαράδεκτο σημείο να παίρνουν επίδομα παραγωγικότητας στο δημόσιο τομέα όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αντιλαμβάνεστε τι έχουμε κάνει; Είπε κάποια στιγμή ο κρατικός προϋπολογισμός θα δώσω ένα παραπανίσιο επίδομα, κάποια παραπανίσια χρήματα σε αυτούς που δουλεύουν παραπάνω. Και εμείς φτάσαμε, ως ανοιχτοχέρηδες, επειδή δανειζόμασταν απ' έξω, και το δώσαμε σε όλους, είτε πραγματικά δουλεύουν, είτε όχι!
Είδα σε ορισμένες ΔΕΚΟ καλοπληρωμένες, μισθούς των 7, 8, και 9 χιλιάδων ευρώ το μήνα. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τέτοιοι μισθοί. Εγώ στο Πανεπιστήμιό  μου έπαιρνα 1.800-2.000 ευρώ. Υπήρχαν 7, 8 και 9 χιλιάδες ευρώ! Όταν μειώθηκε για πρώτη φορά ο μισθός κατά 20%, τα «λευκά κολάρα» σε αυτές τις ΔΕΚΟ κατέβασαν τα μολύβια. Αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Όλοι οι Έλληνες πολίτες είμαστε ίσοι.
Ανάπτυξη: το πρώτο που πρέπει να πάψει να υπάρχει σε αυτή τη χώρα, είναι το λεγόμενο «country risk», δηλαδή το δηλητήριο που εγχύουν διάφορες δηλώσεις υπεύθυνων ή ανεύθυνων Ευρωπαίων, που λένε ότι «η Ελλάδα δεν ξέρουμε αν θα μείνει στο ευρώ». Η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ, άρα οι επενδυτές δεν θα διακινδυνεύσουν τα χρήματά τους σε μια χώρα που μπορεί αύριο να είναι στη δραχμή. Αυτό πρέπει να είναι σαφές. Και λυπάμαι να πω ότι δεν βοηθούν καθόλου την εθνική προσπάθεια όσοι λένε, «μην έρθετε να επενδύσετε, διότι μπορεί οι επενδύσεις σας να πάνε στο βρόντο».
Δικαιοσύνη: πρέπει ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Θέλουμε μια Δικαιοσύνη που να είναι φιλοεπενδυτική, να προσελκύει επενδύσεις, να προστατεύει το περιβάλλον, αλλά και να παίρνει αποφάσεις σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Μεταρρυθμίσεις και ΕΣΠΑ: εάν τόσο το σημερινό ΕΣΠΑ, όσο και το καινούργιο ΕΣΠΑ, το οποίο δυστυχώς θα είναι μειωμένο, δεν κατευθυνθούν σε δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και στήριξης των συνανθρώπων μας, εάν δεν γίνει συνείδηση ότι πια δεν έχουμε απλά ανθρώπους φτωχούς, αλλά έχουμε ανθρώπους που πεινάνε σε όλο το νότο της Ευρώπης, εάν οι Κεντροευρωπαίοι δεν καταλάβουν ότι ο νότος της Ευρώπης συνορεύει με μια Συρία που είναι σε εμφύλιο, με ένα Λίβανο που μπαίνει σε εμφύλιο, με μια Λιβύη που έχει καταρρεύσει, με μια Αίγυπτο που έχει καταρρεύσει, και τα πιθανά αρνητικά αποτελέσματα της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού νότου, θα τους έρθουν αμέσως στις δικές τους, καλά φυλαγμένες πρωτεύουσες, τότε όλοι αυτοί οι κύριοι θα βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Άρα, πρέπει ενωμένα η Ευρώπη να αντιμετωπίσει αυτή τη μεγάλη κρίση που είναι μια κρίση ευρωπαϊκή. 
 

Δείτε το video στο σχετικό link:
http://www.hellenicparliament.gr/Enimerosi/Vouli-Tileorasi/Tv-History/?d...