Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε θεατές σε μία νέα φαρσοκωμωδία. Το «Κίνημα της Πατάτας». Βλέπουμε να τρέχει ο κόσμος να φορτώσει πατάτα. Βλέπουμε ηλικιωμένοι να σέρνουν τσουβαλάκια. Και βέβαια όλο αυτό να καλύπτεται δημοσιογραφικά με κορώνες και φανφάρες. Δεν ακούω όμως να ανοίγει η κουβέντα σε όλη τη διάσταση.
Μιλάνε όλοι για τους «μεσάζοντες». Ποιοι είναι αυτοί? Τι δουλειά κάνουν; Δεν είναι Έλληνες; Δε μπορώ να παρακολουθώ άλλο τέτοια οικτρά γεγονότα. Ας μάθουμε να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις και τα γεγονότα, στην πραγματική τους διάσταση και όχι όπως θέλουν οι «κάποιοι» λιγοστοί να εμφανίζονται.
Θα σας πω λοιπόν κάποια πράγματα ως προς την ενημέρωσή σας. Αυτή που δεν την παρουσιάζουν. Την άλλη όψη του νομίσματος.
Οι «μεσάζοντες» στην πλειοψηφία τους είναι επαγγελματίες έμποροι. Συμμετέχουν στο φορολογικό σύστημα του κράτους, αποδίδουν Φ.Π.Α, απασχολούν υπαλλήλους. Δεν είναι αρπαχτικά ή απατεώνες ή καιροσκόποι όπως θέλουν να τους παρουσιάσουν κάποιοι. Για να φύγει η οποιαδήποτε παραγωγή από τον παραγωγό πρέπει να υπολογιστεί το κόστος μεταφοράς. Πρέπει να υπολογιστεί η φήρα που έχουν τα νωπά προϊόντα.
Ακούστηκαν αυτές τις μέρες, πάρα πολλά. Ένα από αυτά ήταν το εξής τραγικό. Κάποιο νοσοκομείο στην Αθήνα, αγόραζε τις πατάτες ογδόντα λεπτά το κιλό. Και κραυγάζοντας ο δημοσιογράφος είπε ότι είναι ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ αυτό που συμβαίνει. Δεν άκουσα όμως να πει ότι αυτός ο έμπορος που τροφοδοτεί, πληρώνεται στους 12 μήνες και αν….. Αυτό δεν είναι ανεπίτρεπτο;
Σήμερα γίνεται ότι γίνεται, και καλώς γίνεται, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν επιχειρήσει ένας μεμονωμένος παραγωγός να στηθεί στο Δήμο Γαλατσίου π.χ. να πουλήσει πατάτες, θα τον απομακρύνουν δεμένο χειροπόδαρα. Γιατί οι Δήμοι δεν δίνουν άδειες, πλην των λαϊκών αγορών. Σήμερα όμως, υπάρχει η ανοχή αυτή και τα μεταφορικά ίσως είναι πληρωμένα απ’ τους φορείς που οργανώνουν αυτή την κίνηση. Και αυτή η κίνηση, επειδή είναι φιλολαϊκή επιδοτείται.
Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να καλύψει το κράτος την πλήρη αδυναμία των μηχανισμών του. Γιατί δεν γίνεται λόγος για ίδια προϊόντα που πωλούνται στην Ελλάδα πιο ακριβά απ’ ότι σε άλλες χώρες; Γιατί δε γίνεται λόγος που το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων έχει πολλαπλασιαστεί; Γιατί δε γίνεται θέμα η τιμή του πετρελαίου προς τους αγρότες; Η τιμή των λιπασμάτων και των φυτοφαρμάκων;
Θέλω να τονίσω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη κοινωνία που ζούμε. Για να καταφέρουν να υποτάξουν την Ελλάδα και τους Έλληνες μόνο με εσωτερικές διαμάχες και εμφύλιους πολέμους τα καταφέρνουν. Άρχισε ο κόσμος να τρώγεται και να χωρίζεται σε δημόσιο τομέα και ιδιωτικό. Τώρα προσπαθούν να βάλουν το μικρόβιο εντός των επαγγελματικών ομάδων. Θα χωριστούν οι παραγωγοί σε αυτούς που μετέχουν στα κινήματα και σε αυτούς που δε μετέχουν. Μη τους κάνετε τη χάρη. Έτσι δεν λύνεται το πρόβλημα.
Αν πραγματικά θέλουμε να βοηθήσουμε την αγροτική παραγωγή και τον καταναλωτή. Μόνο δια άλλης οδού θα γίνει. Με βάσεις και θεμέλια. Έτσι ώστε να υπάρχει συνεχόμενη στήριξη, σε όλη την αλυσίδα. Τον παραγωγό, τα εμπλεκόμενα επαγγέλματα, τον καταναλωτή. Ας δημιουργήσουν οι παραγωγοί τους συνεταιρισμούς, αλλά με βιώσιμες συνθήκες. Ας μπει μπροστάρης το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης στην εξασφάλιση μείωσης κόστους της παραγωγής και βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων. Γιατί πρέπει να γνωρίζετε ότι, για να φτάσει ένα προϊόν απ’ το χωράφι στο τραπέζι, περνάει διάφορα στάδια, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η ποιότητα του προϊόντος. Μιλάμε για σωστή μεταφορά, αποθήκευση, τυποποίηση και ενδεχομένως επεξεργασία. Άρα μιλάμε για πολλούς κρίκους στην αλυσίδα.
Κλείνοντας θα’ θελα να θέσω έναν προβληματισμό για όλους μας. Μέχρι πότε θα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα όλα αυτά που μας «σερβίρουν» τα διάφορα κέντρα. Πότε θα αρχίσουμε να βλέπουμε και την άλλη όψη του νομίσματος; Όταν θα μπούμε στην ουσία αυτή, μόνο τότε θα μπορέσουμε να βγούμε απ’ τον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε.
Σωτήρης Παπαδημητρίου