Μία αξιοσημείωτη εκδήλωση έλαβε χώρα την Παρασκευή 8 Αυγούστου, ώρα 21.00 στο ιστορικό ξενοδοχείο «ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ» των Μυκηνών. Θέμα της εκδηλώσεως ήταν η επίσημη παρουσίαση ενός βιβλίου με τίτλο «ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ», από τις Εκδόσεις ΕΥΡΩΤΑΣ, Αθήνα, Ιανουάριος 2013. Επιμέλεια, Μετάφραση, Σχόλια: υπό Ευαγγέλου Β. Μπίντζιου, Οικονομολόγου.

Στους παρευρισκομένους, εκτός από τον συγγραφέα, μίλησε ο εκδότης του βιβλίου Ιωάννης Σχοινάς, που ανεφέρθη στην συμβολή των Αργείων ηρώων, και κυρίως του Ηρακλή, στην Αργοναυτκή εκστρατεία. Χαιρετισμούς επίσης απηύθυναν ο πρώην Βουλευτής και Νομάρχης Αργολίδος κ. Βασίλειος Σωτηρόπουλος και ο πολιτευτής Αργολίδος, οδοντίατρος κ. Γεώργιος Αντωνόπουλος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ

1.Τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου είναι ίσως ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ποίησης. Γραμμένα σε μια εποχή παγκοσμιότητας, όπως είναι η Ελληνιστική Εποχή (από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π. Χ. έως τον θάνατο της Κλεοπάτρας VII το 30 π. Χ.),όπου πλέον είχε χαθεί η θέληση και η ικανότητα να πιστεύει κανείς στον μύθο και το “θαύμα”, τα Αργοναυτικά διατηρούν σε μέγιστο βαθμό τα χαρακτηριστικά και την ποιότητα του γιγάντιου μοντέλου – γεννήτορά τους, δηλαδή της Οδύσσειας και ύστερα της Ιλιάδας.

Βασιζόμενα τα Αργοναυτικά πάνω σε μύθους ,ιστορίες και αφηγήσεις προομηρικού χαρακτήρα μορφώνουν ένα αρχαϊκό κοινωνικοοικονομικό γίγνεσθαι, που χρονικά πρέπει να χάνεται πολύ πίσω από τον 14ο και 13ο π. Χ. αιώνα.

Θεωρείται ένα πολύ όψιμο ποιητικό Έπος σε σχέση με τα δύο μεγάλα ομηρικά Έπη, αφού τα τελευταία γράφτηκαν το 800 π. Χ., ενώ τα Αργοναυτικά γράφτηκαν 500 χρόνια αργότερα.

Ακολουθώντας αυστηρά τον αριστοτελικό ποιητικό κανόνα περί μεγέθους ενός ποιήματος, το έργο αυτό αποτελείται από τέσσερα ( 4 ) Βιβλία – Ραψωδίες και συντίθεται από 5.836 εξάμετρους στίχους.

Τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, έργο νεωτερικό και μεταμοντέρνο για την εποχή του, χαράζουν έναν τεράστιο γεωπολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό ζωτικό χώρο, πού τους επόμενους αιώνες έμελλε να μετεξελιχθεί στην σημερινή Ευρώπη, που έως τα σήμερα εξακολουθεί να κουβαλάει στις πλάτες του τα ίδια αξεπέραστα αρχαϊκά του προβλήματα.

Είναι ένα έργο πολυσήμαντο και πολυεπίπεδο! Σε ένα πρώτο επίπεδο, το Έπος του Απολλώνιου βάζει τις μεθορίους των νέων ανακαλύψεων, γεωγραφικών, οικονομικών, πολιτιστικών και τεχνολογικών (Ναυπηγική, Χαλυβουργική, Αυτοματισμοί, Ρομποτική), των νέων ανθρώπινων ηθικών αξιών της εποχής του και όχι μόνο.

Τα Αργοναυτικά είναι το αριστουργηματικό ποιητικό πόνημα των «νέων οριζόντων», που εύκολα θα μπορούσε να συγκριθεί με λογοτεχνικά αριστουργήματα της σύγχρονης μοντέρνας και μεταμοντέρνας εποχής μας. Η ρότα ή η πορεία της Αργούς, στην θάλασσα ή πάνω στους ώμους των Αρίστων σηματοδοτεί τούτες τις έννοιες. Από την Παγασίδα (Παγασιτικός Κόλπος) της Αχαιίδας (Ελλάδα) – κυρίαρχου μονοκρατορικού μητροπολιτικού κέντρου – έως την Μαύρη Θάλασσα, τον Πόντο και την Κασπία Θάλασσα, και από εκεί στον Δούναβη και στις Υπερβόρειες Χώρες και Δυτικά έως τους Κέλτες. Από εκεί στους Αυσόνιους και τους Λήγουρες (σημερινούς ιταλούς) και ύστερα στην Μεσόγειο Θάλασσα, στην Λιβύη, στον Νείλο και τις πηγές του.

Προφανώς είναι σαφή τα νοήματα, τόσο στο ταξίδι του πηγεμού προς την Κολχίδα (σημερινή Γεωργία), όσο και στο ταξίδι του γλυκού Νόστου.

Σε ένα άλλο σημαντικό επίπεδο, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος σηκώνει με ιδιοφυή τολμηρότητα το πέπλο πάνω από το υποσυνείδητο του Ανθρώπου και ανοίγει τις καταπακτές του. Αυτό που κυρίως αιχμαλωτίζει και γητεύει τον σύγχρονο ακροατή – αναγνώστη είναι η απροσδόκητη νεωτερικότητα των πρωταγωνιστών. Ανήσυχοι, ανασφαλείς, αγχωμένοι, πολύ λίγο ή και ελάχιστα ηρωικοί με την ομηρική έννοια του όρου, ή, αντίθετα, έντονα παθιασμένοι και ερωτικοί έως το έγκλημα και την αιδώ, ακραίοι υπολογιστές και συμφεροντολόγοι, ο Ποιητής εξερευνά τους αναρίθμητους λαβύρινθους της ανθρώπινης καρδιάς και ψυχής, ώσπου έρχεται με την μάγιστρα παρθένα Μήδεια, πρωταγωνίστρια της πιο σκοτεινής ιστορίας Ερωτα και Αγάπης που ακούστηκε ποτέ, να υπογραμμίσει μιαν αξέχαστη και τεράστια θηλυκή προσωπικότητα.

2. Όσο, λοιπόν, ο ποιητής των Αργοναυτικών ασχολήθηκε και διερεύνησε, μέσα από την Μήδεια και όλες τις άλλες ηρωίδες του, θεϊκές ή θνητές, το ανθρώπινο θηλυκό (Ήρα, Αθηνά, Αφροδίτη, Χαλκιόπη, Γυναίκες της Λήμνου, Αμαζόνες, κ.ά.), άλλο τόσο ασχολήθηκε και με το ανθρώπινο αρσενικό.

Η μεταφυσική ποιητική του ανάλυση γίνεται σε όρους ανθρώπινων ανδρικών χαρακτήρων, που είναι παρόντες - απόντες σε ολόκληρο το Έπος. Αυτό εμπλέκει , από την μια μεριά, ολόκληρη την ομάδα των Αργοναυτών, από την άλλη, μερικές αντιπροσωπευτικές ανδρικές μορφές και τελευταία ασχολείται με τον κεντρικό αντιήρωα, τον Ιάσονα.

Ο ποιητής εστιάζει την προσοχή του πάνω σε λίγους άνδρες με διακριτικά χαρακτηριστικά και που διαθέτουν καθορισμένες απαντήσεις στις διάφορες καταστάσεις, που μπροστά τους παρουσιάζονται και που πρέπει να αντιμετωπίσουν, κάνοντας στην πραγματικότητα μιαν από τα «πάνω» επιβεβλημένη αγγαρεία, έναν καταναγκασμό.

Αναδύονται έτσι τέσσερις κύριες ανδρικές μορφές, που διαρθρώνουν μιαν συγκεκριμένη ιεραρχία στην ποιητική ανάλυση του ανθρώπινου χαρακτήρα και της ανθρώπινης δράσης, που ο Απολλώνιος ο Ρόδιος επιχειρεί να κάνει:

α. άνδρες με φυσική δύναμη, όπως ο Ηρακλής,

β. άνδρες με ικανότητα, όπως οι Τίφυς, Πολυδεύκης και Αγκαίος

γ. άνδρες με θάρρος, όπως ο Τελαμώνιος, Πηλέας και Ίδας

δ. άνδρες με καλή καρδιά, όπως οι Ίδμονας, Φηνέας, Μόψος και Ορφέας.

Όμως, κανένας από αυτούς, με πιθανή ίσως εξαίρεση μονάχα εκείνη του Ηρακλή, δεν αναδεικνύεται ως μία ξεχωριστή και διακριτή προσωπικότητα. Όλοι τους είναι μάλλον αναλώσιμοι ως χαρακτήρες ανθρώπινης δραστηριότητας.

Κάθε ανδρική μορφή φανερώνει τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της δικής της ιδιόρρυθμης απάντησης στην ζωή, και σε καμιάν από αυτές δεν επιτρέπεται να κυριαρχήσει ή να ελέγξει το επικό Αφήγημα.

Στην εξελικτική πορεία του Ποιήματος, οι προσεγγίσεις αυτών των ανδρικών μορφών στην δράση προκύπτουν, είτε απογοητευτικές είτε ανεπαρκείς. Η εμπλοκή τους σε ολόκληρη την επική δράση του ποιήματος, καθώς επίσης και η χρήση των όποιων μέσων από τους ίδιους, ενσυνείδητα στερεότυπα, στο να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια της ζωής, μετατρέπονται σε καθαρά εργαλεία στήριξης και επιτυχίας στην ανάδειξη του Iάσονα «ήρωα» και ηγέτη.

Προφανώς για λόγους επικοινωνιακούς ο ποιητής χρησιμοποιεί αυτήν την σχηματική ιεράρχηση τύπων ανδρικών χαρακτήρων, για να εκθέσει σε περίοπτη θέση την μοναδικότητα του χαρακτήρα του Ιάσονα και για να δικαιολογήσει την μοναδικότητα της προσέγγισής του στην δράση:

Μονάχα ο Ιάσων έχει επιτυχία στην αρπαγή του Δέρατος. Είναι δικιά του η νίκη και εκείνος ανυψώνεται σαν «ήρωας» της επιτυχίας πάνω από τους στερεότυπους συντρόφους του.

(φωτογραφίες eurokinissi-Βασίλης Παπαδόπουλος) www.argolidaportal.gr