Μιας και μας τελείωσε η μεσαία τάξη, μιας και μας τελείωσαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι επιστήμονες, αφού πήραμε τα μέτρα για τον τάφο των επαγγελμάτων τους, μιας και μας τελείωσαν οι συνταξιούχοι, αφού τους κατακρεουργήσαμε τα εισοδήματα, μιας και δεν θα μας ξαναψηφίσουν οι νοικοκυρές και όλοι όσοι χάσουν τα σπίτια τους αφού... κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη, τι μένει; Μένει να βάλουμε στο παιχνίδι τους εφήβους των 17 ετών.

Δεν μπορεί, θα μας ψηφίσουν! Ο Αλέξης έλαμψε στα 15 του ηγούμενος των καταλήψεων... (Και επειδή είχε πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις να κάνει στο Mega τω καιρώ εκείνω, δεν έμαθε ποτέ του αγγλικά. Δεν προλάβαινε το παιδί.)

Πέρα από το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που βάσει του νόμου δεν θεωρείται ενήλικος στα 17 του χρόνια να έχει δικαίωμα ψήφου, αυτή η εκ του πονηρού πρόθεση της κυβέρνησης να μπλέξει 17χρονα παιδιά στην εκλογική διαδικασία για μένα προσωπικά δεν είναι διόλου αθώα ούτε μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε μέσα στο πλαίσιο «αφήστε τους νέους να αποφασίσουν για το μέλλον τους».

Και στα 18 μια χαρά μπορούν να αποφασίσουν για το μέλλον τους -και να πιουν μια μπιρίτσα.

Οι νέοι στα 17 έχουν πράγματα να ασχοληθούν και να κάνουν και θα έπρεπε απερίσπαστοι να σχεδιάζουν το μέλλον τους μέσα σε μια ασφαλή κοινωνία την οποία εμείς οι ενήλικοι οφείλουμε να διαμορφώνουμε. Είναι προστατευόμενοι, είναι ανήλικοι, και το γεγονός ότι βιαζόμαστε να τους μεγαλώσουμε μου θυμίζει τη διαδικασία εκτροφής κοτόπουλων: στους τρεις μήνες, έτοιμα για σφαγή.

Από την άλλη, αν κάτι δουλεύει καλά στην Ελλάδα, είναι η δημαγωγία. Αν τελικώς οι 17χρονοι αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως θα πέσουν πάνω τους για να καρπωθούν ψήφους από μια πραγματικά τεράστια δεξαμενή. Θα εμφανιστούν σαν τα μανιτάρια «μαθητοπατέρες», κατά τους εργατοπατέρες, και θα κάνουν κατηχήσεις μέσα και έξω από τα σχολεία, στα γυμναστήρια (αγαπημένος χώρος συγκεκριμένου «κόμματος» όπου η κατήχηση καλά κρατεί), στα φροντιστήρια. Με μοναδικό σκοπό τη διεύρυνση του εκλογικού σώματος οι 17χρονοι νέοι θα υφίστανται πίεση από παντού για το τι θα ψηφίσουν: από τα κόμματα, τους γονείς τους, τους κομματικοποιημένους καθηγητές τους, τις διάφορες οργανώσεις, νόμιμες και παράνομες. Ενώ το μόνο που θα έπρεπε πρακτικά να τους απασχολεί, είναι το σχολείο τους και τα όνειρά τους.

Δεν ισχυρίζομαι ότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν πολιτικό λόγο ή δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στη χώρα. Ίσα-ίσα που είναι οι πρώτοι οι οποίοι υφίστανται τις δυσκολίες των τόσων φόρων και περικοπών, είναι οι πρώτοι που αντιμετωπίζουν την ανεργία των γονιών τους, είναι οι πρώτοι που σε πολλές περιπτώσεις αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της κρίσης. 

Σκοπός της οποιασδήποτε κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι η διασφάλιση των δικαιωμάτων τους στη ζωή, ώστε όταν με το καλό ενηλικιωθούν να έχουν ευκαιρίες στη χώρα τους και στον τόπο τους. Η ψήφος στα 17 δεν είναι επανάσταση, δεν είναι «δίνουμε τόπο στα νιάτα». Σημαίνει απλώς την εξασφάλιση εδρών με την απομύζησή τους. Ούτε έχουμε δικαίωμα εμείς οι ενήλικοι να τους πετάξουμε το μπαλάκι, τη στιγμή που θα έπρεπε να μεγαλώνουν ασφαλείς, ευτυχισμένοι, με ανοιχτό μυαλό και ορίζοντες.

Θέλουμε πραγματικά να τους κλείσουμε από τώρα σε κέντρα καθοδήγησης και να τους δώσουμε βορά στη δημαγωγία τη στιγμή που εμείς ως ενήλικοι παλεύουμε να απαγκιστρωθούμε από αυτήν;

Όχι, το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι αθώο ούτε αθώα πράττει. Αφήστε τα νιάτα στην αθωότητά τους.

Γαλανιάδη Εύα