του Βαγγέλη Παν. Τζαβέλλα
Δικηγόρου, Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Άργους- Μυκηνών.

Και όμως με ρεαλισμό και όχι ρομαντισμό κάποιοι- ολοένα και περισσότεροι- αναζητούμε το " ανέφικτο ". Διαφαίνεται ήδη, παρά τη χιονοστιβάδα μελαγχολίας που έχει κυριεύσει τη ζωή μας μία αλλαγή νοοτροπίας και αυτό είναι αισιόδοξο . Αυτή η πεποίθηση μου εδράζεται στο γεγονός ότι η Ελληνική Κοινωνία, μέσα από την πολυετή Κρίση που διανύουμε , ωριμάζει- αθόρυβα μεν αλλά ουσιαστικά.
Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, η τεμπελιά, ο "μπάρμπας στην Κορώνη " και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το κοινωνικοπολιτικό corpus της Ελλάδας του τραγικού τέλματος, ανατρέπεται κάτω από τον καταποντισμό ενός λαού σε απύθμενα βάθη παρακμής και μαζί ξεπερνιούνται και όλα τα πολιτικά δόγματα του.
Οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι κάποιοι λωτοφάγοι που αναμασούν μεγαλεία "ευδαιμονίας", σύμβολα ενός παλαιού αλλά και όψιμου κατεστημένου- από διαφορετικές αφετηρίες - με την ίδια όμως κοσμοθεωρία .
Μία νέα γενιά εξαιρετικών Ελληνίδων και Ελλήνων έρχεται και εφοδιασμένη με δημιουργικό πατριωτισμό, με μεγαλύτερη αντίληψη και ταχύτητα σκέψης, είναι πραγματικά αποφασισμένη να κλείσει ερμητικά την πόρτα σε όλα αυτά που μας έχουν τελματώσει . Μία γενιά που θα ενώσει επειδή δεν θα αναλωθεί σε κοκορομαχίες, διχασμούς και ρεβανσισμούς, δεν πάσχει από ιδεολογικά ταμπού ή από ενοχικά σύνδρομα, δεν έχει παρωπίδες ή κατάλοιπα .
Έναντι του δόγματος της πολιτικής ως "τέχνης του εφικτού" με τους γνωστούς αμέτρητους συμβιβασμούς και τα επέκεινα αυτών στην κοινωνία, η πολιτική αφενός θα πρέπει να αναβλύζει από συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συγκεκριμένες ιδέες, συγκεκριμένες αρχές και αφετέρου να εκφράζεται από πρόσωπα με εντιμότητα και συνέπεια . Και αυτό είναι το ξεκάθαρο : Η παλαιά κατεστημένη αντίληψη της διαδικασίας των μόνιμων εκπτώσεων σε πρόσωπα που έχουν απαξιωθεί , δεν θα γεννήσει ποτέ το ελπιδοφόρο. Όλοι γνωρίζουν αυτά τα φθαρμένα και αναξιόπιστα πρόσωπα που χαιρετούν παλιομοδίτικα και κουβαλούν στις αποσκευές τους τις παντοτινές μικρές επιδιώξεις τους.
Οι αντιλήψεις του " λιγότερο κακού " ή του ότι " στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος " αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια μία στερεότυπη σταθερά της Ελληνικής πολιτικής μοιρολατρίας. Σαν Προκρούστης τεμάχισε ο,τι δεν χωρούσε στην ευκαιριακή πολιτική της και με το πρόσχημα της διατήρησης μίας εύθραυστης συνοχής κατέστρεφε όλες τις μεγάλες μας δυνατότητες για πραγματική εξέλιξη. Κατέπνιγε σταθερά τις πιό δημιουργικές δυνάμεις της Ελληνικής Κοινωνίας, ενώ παράλληλα ένα αυγό φιδιού εκκολάφθηκε μετατρέποντας απογοητευμένους σε αιχμαλώτους του μίσους.
Κάποιοι επιμένουν στο κλισέ πως τίποτα δεν αλλάζει. Είναι όμως αλήθεια αυτό;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η μιζέρια και τα σήμαντρα της απαξίωσης της πολιτικής αλλά και της ίδιας μας της ζωής ξεκινούν όταν αποδεχόμαστε ως δόγμα το "εφικτό". Αυτό που διαχρονικά θέλει να μας επιβάλλει αυτό το δόγμα είναι τον περιορισμό των πιο ευγενών προσδοκιών μας, την υποβάθμιση και την φαλκίδευση των Ιδανικών μας.
" Η πραγματική τραγωδία των φτωχών είναι η φτώχεια των προσδοκιών τους " έλεγε ο Σμιθ. Η Ελλάδα είναι σε Κρίση, πέραν των άλλων αιτιών, επειδή οι πολίτες δεν εκπαιδεύτηκαν για να διαμορφώσουν υψηλό πολιτικό κριτήριο και έμαθαν να έχουν κακές ροπές, περιορισμένες απαιτήσεις, να ενστερνίζονται ως ανυπέρβλητη πραγματικότητα την σήψη και τελικώς να αδιαφορούν. Η αδιαφορία είναι όμως το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα παθητικά αλλά πολύ δυνατά και βιώνουμε όλοι σήμερα τις τραγικές συνέπειες .
Μία Ελλάδα, περήφανη με Αριστεία και Αξιοκρατία, με όραμα, πολιτικό πολιτισμό και πραγματική αλληλεγγύη, με όλες τις υγιείς δυνάμεις της ενωμένες να εργάζονται σκληρά για να κλείσουν τις ανοιχτές πληγές. Μία Ελλάδα με παραγωγή, με επενδύσεις, με προοπτική και κυρίως με προκοπή . Ίσως μοιάζει ουτοπιστικό. Προσπαθώντας όμως για το ανέφικτο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό. Παραφράζοντας τον Βέμπερ ας αναρωτηθούμε : τι θα ήταν άλλωστε δυνατό από καταβολής κόσμου, αν ο άνθρωπος δεν έτεινε συνεχώς προς το Αδύνατο ;