Πολλοί ίσως δε γνωρίζουν την Ημέρα της Ερυθράς Χειρός ή αλλιώς την Ημέρα του Κόκκινου Χεριού, παρότι γιορτάζεται εδώ και δέκα χρόνια στις 12 Φεβρουαρίου, με απώτερο σκοπό να θυμήσει και να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες του κόσμου για τα παιδιά που στρατεύονται παρά τη θέλησή τους σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή παιδικής κακοποίησης.
Παραδείγματα εκτεταμένης χρησιμοποίησης παιδιών ως στρατιωτών παρατηρούνται κυρίως σε χώρες της Αφρικής (Κονγκό, Ρουάντα,Ουγκάντα, Σουδάν, Ακτή Ελεφαντοστού), αλλά και στις Φιλιππίνες, τη Μυανμάρ (Βιρμανία) και την Κολομβία. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός τους ανέρχεται σε περίπου 300.000, το ένα τρίτο των οποίων είναι κορίτσια.
Τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε χώρες που αδυνατούν να τους προσφέρουν το αγαθό της παιδικής ηλικίας, της παιδείας και της ελευθερίας, αναπόφευκτα είναι καταδικασμένα να συμμετέχουν παρά τη θέληση τους σε πολέμους. Το χειρότερο είναι ότι με διάφορες απάνθρωπες τακτικές τα παιδιά μετατρέπονται σε ανελέητους στρατιώτες, έτοιμους να εκτελέσουν ακόμη και την πιο παράλογη διαταγή. Αρκεί να αναφερθεί, ότι πολύ συχνά τα παιδιά κακοποιούνται και υποχρεούνται να προβούν ακόμη και σε ωμότητες
εναντίον των οικογενειών τους. Αλλού, πριν τη μάχη δίνονται σε νεαρούς στρατιώτες αμφεταμίνες, ηρεμιστικά και άλλα ναρκωτικά για να "αυξηθεί το κουράγιο" τους και να νεκρώσουν την ευαισθησία τους στον πόνο.Μερικά παιδιά γίνονται στρατιώτες απλά για να επιβιώσουν. Σε εμπόλεμες περιοχές όπου τα σχολεία έχουν κατεβάσει ρολά,τα γήπεδα έχουν καταστραφεί, και οι συγγενείς έχουν συλληφθεί ή σκοτωθεί, ένα όπλο είναι εισιτήριο για ένα γεύμα ή μια πιο ελκυστική εναλλακτική λύση από το να κάθονται σπίτι μόνα και φοβισμένα.
Εμείς όλοι, οι Ευρωπαίοι πολίτες, ας μην καθησυχαζόμαστε επειδή έχουμε προσφέρει στα δικά μας παιδιά στέγη,ένδυση,ζεστασιά,φροντίδα, παιδεία και μια ελπίδα για το μέλλον, αν και αυτή τελευταία αμφισβητείται, ας μη νιώθουμε ικανοποιημένοι όταν σε διάφορες άκρες της γης κάποιοι κλέβουν την αθωότητα και την παιδική ηλικία κάποιων παιδιών. Όταν αδιαφορείς είναι σχεδόν σαν να συνηγορείς υπέρ αυτής της άδικης και απάνθρωπης παιδικής κακοποίησης. Ας μη θυμόμαστε μόνο, ας κάνουμε κάτι.
 
Κ.Θ.