Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί η πανδημία; Είναι.

Η κυβέρνηση πρέπει να παίρνει μέτρα, ανάλογα με το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση; Πρέπει. Δεν είναι δυνατόν με 7.000 κρούσματα την ημέρα κατά μέσον όρο, σχεδόν 600 διασωληνωμένους και 80-100 νεκρούς καθημερινά να συνεχίζουμε τη ζωή μας στη θερινή «κανονικότητα» και να κοντεύουν τα Χριστούγεννα.

Ωστόσο, δεν μπορεί να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή και περισσότερα, για τους ελέγχους των πιστοποιητικών ή των rapid tests.

Διαμαρτύρεται η Εκκλησία για το γεγονός ότι δεν μπορούν οι επίτροποι των ναών, ή οι ιερείς, να κάνουν τους «αστυνομικούς» και να ελέγχουν κατά την είσοδο των πιστών στους ναούς το rapid test των ανεμβολίαστων. Ιεράρχες επισημαίνουν ότι οι επίτροποι, αλλά και άλλοι πιστοί που βοηθούν εθελοντικά στο έργο μιας ενορίας, δεν μπορούν να ζητούν πιστοποιητικά από τους πιστούς κατά την είσοδό τους. Όπως διαμαρτύρονταν -και εξακολουθούν να διαμαρτύρονται- και οι καταστηματάρχες ότι δεν είναι δυνατόν να αφήσεις τον πελάτη που εξυπηρετείς, ιδίως αν διατηρείς μια μικρή επιχείρηση και είσαι μόνος σου, για να ελέγξεις τον πελάτη που εκείνη την ώρα μπαίνει στο κατάστημά σου για να ψωνίσει, με κίνδυνο όταν εκείνη την ώρα γίνει έλεγχος, να σου κλείσουν το μαγαζί.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Γ. Οικονόμου χθες δήλωσε ότι ο ναός δεν ανήκει στον ιερέα, επομένως δεν είναι δυνατόν να κοπεί πρόστιμο στον ιερέα και το πρόστιμο θα βαρύνει αποκλειστικά τον πιστό.

Οι ναοί στην Ελλάδα, όμως, ανήκουν στις μητροπόλεις. Οι οποίες θα έπρεπε να έχουν και την ευθύνη των ελέγχων, όπως έχουν την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία τους γενικότερα, σε περιόδους κρίσης ή μη.

Ένα κατάστημα μπορεί να κλείσει ακόμα και για 15 μέρες αν δεν γίνει έλεγχος και ο ιδιοκτήτης να πληρώσει τσουχτερό πρόστιμο αν ένας πελάτης εμφανιστεί με πλαστό πιστοποιητικό ή χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα. Είναι δίκαιο να γίνεται όλη αυτή η συζήτηση για τους ναούς, επειδή το ίδιο το κράτος, η κυβέρνηση, θεσπίζει μέτρα που, πρώτον, δεν εφαρμόζονται, και δεύτερον, διαιρούν και διαχωρίζουν τους πολίτες; Και επειδή η Εκκλησία, παρότι έχει όλη την καλή προαίρεση, δεν βρίσκει τρόπο να συμμορφωθεί;

Η πανδημία έχει τσακίσει τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους. Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η οικονομική ανέχεια είναι τα συστατικά στοιχεία μιας «κανονικότητας» που δεν βλέπουμε να τελειώνει κάπου, κάπως, κάποτε, παρά μόνον όταν αποκτήσουμε μια καλή ανοσία και η ασθένεια γίνει ενδημική. Έχουμε χρόνο, δηλαδή, μπροστά μας και αυτό θα έπρεπε κάποια στιγμή να το πουν ξεκάθαρα και από την κυβέρνηση (θυμίζω φράση του Πρωθυπουργού ότι «τελειώνουμε με τον κορωνοϊό», -ούτε εκείνος περίμενε πως θα βάλτωναν οι εμβολιασμοί το καλοκαίρι, αν και δεν μπορώ να καταλάβω τι περίμενε ακριβώς, όταν στην πρεμούρα να ανοίξει για τουρισμό η χώρα, όλα έπρεπε να φαίνονται ότι πήγαιναν καλά...)

Οι εμβολιασμοί έχουν «πάρει μπρος» μόνον μετά από τον πειθαναγκασμό των πολιτών, και όταν οι ανεμβολίαστοι μπήκαν στο στόχαστρο των μέτρων -και αυτό είναι πολύ λυπηρό για μια κοινωνία, δηλαδή να χρειάζονται πρόστιμα για να κάνει κάποιος το αυτονόητο για την υγεία του, αφήνουμε στην άκρη την προστασία του κοινωνικού συνόλου και τα freedom pass για διακοπές στη Μύκονο.

Το κράτος κάνει τον διαχωρισμό σε «καλούς» και «κακούς» πολίτες όπου το παίρνει: Οι ανεμβολίαστοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν παραστάσεις ή μια ταινία στον κινηματογράφο, ούτε με τεστ ούτε με αποστάσεις, οι εμβολιασμένοι, που μπορεί να μεταδίδουν και οι ίδιοι τον ιό, δεν υποχρεούνται έστω σε ένα rapid test εβδομαδιαίως, αλλά όλοι μπορούν να στοιβαχτούν στο λεωφορείο ή στο τρόλεϊ για να πάνε στη δουλειά τους.

Υποχρεωτικό το rapid test για την προσέλευση στον ναό, όπως και σε ένα εμπορικό κατάστημα, αλλά το ποιος θα κάνει τους ελέγχους αφήνεται στην κρίση των ιερέων, εργαζομένων και εθελοντών κάθε ενορίας.

Πάντως, εμφανίζονται συχνά - πυκνά αγγελίες εργασίας όπου είτε ζητούνται άτομα για να κάνουν τους ελέγχους είτε προσφέρονται άτομα για να κάνουν τους ελέγχους.

Ίσως είναι η λύση στα δύο μέτρα και δύο σταθμά της κυβέρνησης ή στις διαμαρτυρίες όλων ότι δεν μπορούν να κάνουν ελέγχους και ότι αδικούνται.
 

Γαλανιάδη Εύα