Διαβάζω σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites ότι ο Snik (ένας τράπερ) προκάλεσε τον Γιώργο Λιάγκα σε αγώνα πυγμαχίας, επειδή κάτι είπε ο παρουσιαστής που τον ενόχλησε.

Ο ίδιος τράπερ είχε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ανταλλάξει «ωραίες κουβέντες, μόρτικες» με έναν άλλον τράπερ, με τον οποίον, από ό,τι κατάλαβα, αντάλλασσαν επί δύο μέρες ύβρεις και προσκλήσεις να πλακωθούν αντρίκια στο σπίτι του ενός, ή του άλλου, ή -ακόμα καλύτερα για τους φουσκωμένους λογαριασμούς τους στο Instagram- στο σπίτι και του ενός και του άλλου, για να λύσουν τις διαφορές τους με ένα ατελείωτο μπουνίδι που βάφτισαν αγώνα πυγμαχίας. 

Δεν ξέρω ποιες είναι αυτές οι διαφορές, υποπτεύομαι όμως ότι συνοψίζονται με τη φράση «μαγκιά, κλανιά κι εξάτμιση».

Μέσα σε όλα, λοιπόν, ο αντίπαλός του στα βιντεάκια στο Instagram, που τον προκαλούσε με ύφος και νόημα, «υποτιμούσε» τον Snik, λέγοντας ότι φοράει φούστα.

(Δεν ξέρω αν ξέρετε τι είναι η «μουσική» τραπ, αλλά θεωρώ ότι, από καταβολής κόσμου, μεγαλύτερη μπούρδα -και κυρίως μεγαλύτερη χυδαιότητα και απαξίωση για το ανθρώπινο είδος εν γένει- δεν έχει ακουστεί από ραδιοφώνου, YouTube και ηχεία κάγκουρων που περιφέρονται με πειραγμένα ραλάκια στους δρόμους.)

Όλο αυτό το σκουπιδαριό των ύβρεων των καλυμμένων με «μπιπ» ανάμεσα στους τράπερ, που έφτασε στα αφτιά μου εκεί που έκανα δουλειές, και κυρίως τη φράση ότι ο Snik φοράει φούστα, το θυμήθηκα διαβάζοντας για το γεγονός ότι μαθητές Μουσικού Σχολείου στην Αττική φόρεσαν φούστες και οι μαθήτριες γραβάτες και παντελόνια, επειδή στη θέα ενός παιδιού που πήγε με φούστα στο σχολείο, ο καθηγητής τους του είπε «είσαι η ντροπή της κοινωνίας».

Με τη φούστα, λοιπόν. 

Ναι, με τη φούστα και όχι με τον σουγιά, το δρεπάνι, το δρεπανομάχαιρο, τη φαλτσέτα και τη ματσέτα ή με την ψευτομαγκιά και τα μπουνίδια των τράπερ.

Πόσω μάλλον όταν, στον αντίποδα αυτής της συμβολικής κίνησης των μαθητών, που μας βάζουν τα γυαλιά στην αποδοχή, στην αλληλεγγύη απέναντι στον συνάνθρωπο που κρίνεται από τα ρούχα του, από το χρώμα του, τη φυλή ή τη θρησκεία του, στον αντίποδα αυτής της ειρηνικής χωρίς φωνές και παρατράγουδα σιωπηλής διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό που άκουσαν, όπως λένε, από έναν καθηγητή (σ.σ. η υπόθεση ερευνάται από το υπουργείο Παιδείας), βρίσκεται μια άλλη συμβολική κίνηση στη Θεσσαλονίκη, μία μέρα μετά τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη από τραμπούκους «οπαδούς».

Συμβολικά, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες εργοστασίου κατασκευής διχτυών στη Νέα Μηχανιώνα -μία μέρα μετά τη δολοφονία ενός παιδιού στην ίδια τους την πόλη, τονίζω!- χάρισαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη σουγιάδες, και είπαν στον Πρωθυπουργό: «Και μερικά σουγιαδάκια της εταιρίας αν δεν κάθεται καλά ο Πολάκης ή ο Τσίπρας να τους ξυρίζετε».

Ο Πρωθυπουργός δέχθηκε το δώρο, και απάντησε «όχι, όχι, δεν χρειάζονται αυτά».

Μέσα από το χονδροειδές αστείο των ιδιοκτητών του εργοστασίου ξεπηδά μια νοοτροπία που θεωρητικά καταδικάζεται, αλλά πρακτικά κυριαρχεί: «Να τους ξυρίζετε, αν δεν κάθονται καλά»...

Νοοτροπία που δεν ξεριζώνεται ούτε με εξαγγελίες ούτε με δηλώσεις, αλλά με πράξεις.

Φούστες απ' τη μια, σουγιάδες από την άλλη.

Με τη φούστα, λοιπόν. 

Γιατί μια φούστα, τελικά, χρειάζονται πολλά κότσια να την φορέσεις. 

Πολλά περισσότερα από το να κρατήσεις έναν σουγιά στα χέρια σου για να κόψεις τον βήχα του ενός ή του άλλου «που δεν κάθεται καλά» στα έδρανα της Βουλής, στο πεζοδρόμιο, στο γήπεδο, στο σχολείο.

Με τη φούστα.

Γιατί πραγματικά γενναίοι δεν είναι ούτε οι «παντελονάτοι», όπως ο Πολάκης που χρησιμοποίησε τη φράση «τσίγκινο σωβρακάκι» στη Βουλή στον καβγά του με τον Γεωργιάδη, ούτε οι «παλαιάς κοπής» δεξιοί, όπως οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου διχτυών στη Νέα Μηχανιώνα με τα σουγιαδάκια τους.

Πραγματικά γενναίος σε μια κοινωνία μέσα στην οποία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ανασάνεις, να υπάρξεις και να σταθείς στα πόδια σου αν δεν είσαι νταής, είναι ο μαθητής που πήγε με φούστα στο σχολείο.

Η φωτογραφία, όπως ανέβηκε στη σελίδα «Μένουμε ενεργοί» στα κοινωνικά δίκτυα.

Γαλανιάδη Εύα