Θυμάστε την υπόθεση της μικρής Άννυς;

Το κορίτσι αυτό, τεσσάρων ετών, το έψαχναν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ώσπου αποκαλύφθηκε ότι ο πατέρας της το τεμάχισε, το έβρασε «μαζί με άλλα υλικά για να μοιάζει με φαγητό» (κατά την ομολογία του), και πέταξε τα κομματάκια της στη λεκάνη της τουαλέτας και στα σκουπίδια.

Πριν από λίγο καιρό μάθαμε ότι ένας άνδρας κουβαλούσε στην εργαλειοθήκη τα κόκαλα ενός επτάχρονου αγοριού που ο ίδιος είχε σκοτώσει. Τα πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά και τα έφερνε πίσω στο σπίτι.

Από τον Ιανουάριο όλη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το «θρίλερ» με τα τρία νεκρά αδέρφια στην Πάτρα, μετά τον θάνατο της τρίτης κόρης της οικογένειας, της 9χρονης Τζωρτζίνας.

Οι τηλεθεατές, με τη βοήθεια των γραφικών των τηλεοπτικών ενημερωτικών εκπομπών που παρουσίαζαν ολογράμματα νεκρών μωρών στην κούνια τους την ώρα του απογευματινού καφέ, είχαν σχηματίσει στο μυαλό τους την εικόνα, είχαν βρει την ένοχη, είχαν βγάλει κιόλας την ετυμηγορία.

Περίμεναν πάνω από τα τηλέφωνά τους πότε θα γίνει η σύλληψη, πότε θα πραγματωθεί αυτό που ένιωθαν μέσα τους ότι συνέβαινε.

Η τροπονίνη, η κεταμίνη, οι νεκροψίες, οι τοξικολογικές εξετάσεις, η ώρα του θανάτου, η ώρα κλήσης του ΕΚΑΒ, οι μαρτυρίες ή οι καταθέσεις φίλων και η ζωή των άμεσα εμπλεκομένων έχουν γίνει φύλλο και φτερό μέσα από -κακογραμμένα στη συντριπτική τους πλειονότητα- «άρθρα» και αναρτήσεις.

Και από κάτω, σχόλια για θάνατο, κρεμάλες και κατάρες στην κατηγορουμένη.

Προσευχές για τα τρία αγγελούδια και δικαίωση για τις ψυχούλες τους.

Οι ίδιοι άνθρωποι που προσεύχονται για τις ψυχούλες, καταριούνται την κατηγορουμένη.

Και κυνηγάνε τους συγγενείς της να τους λιντσάρουν έξω από το σπίτι της οικογένειας.

Τρεις θάνατοι παιδιών μέσα σε τρία χρόνια, χωρίς παθολογικά αίτια που να τους δικαιολογούν, δεν μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός. («Πρώτα κοιτάς μέσα στην οικογένεια», λέει φίλος εγκληματολόγος της ΕΛΑΣ.) Το κατά πόσον εμπλέκονται και άλλα μέλη της οικογένειας με τον φόνο ή τους φόνους, μένει να αποδειχθεί. Προς το παρόν η γυναίκα κατηγορείται για τη δολοφονία της μιας της κόρης, της 9χρονης Τζωρτζίνας. Η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη θα κάνουν τη δουλειά τους, για να διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση. Αυτή η υπόθεση που προκάλεσε αποτροπιασμό στην κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν αντιλαμβάνεται, και δικαίως, πώς μια μητέρα μπορεί να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί.

(Ξεχνάμε ότι για όλα είναι ικανός ο άνθρωπος.)

Αλλά: Ανάμεσα στον αποτροπιασμό που δικαιολογημένα νιώθεις και στο να πάρεις τα παιδιά σου από το χέρι και με την κάμερα του κινητού σου ανοιχτή, σε ζωντανή σύνδεση με το Facebook, να πας στο σπίτι της γυναίκας που μόλις έχει συλληφθεί και να φωνάζεις και να απαιτείς να βγουν έξω οι συγγενείς της για να τους λιντσάρεις, να απαιτείς κρεμάλα για όλους και να ζητάς η βία να πληρωθεί με βία, υπάρχει χάος.

Τρόμαξα χθες το βράδυ με τις εικόνες του όχλου έξω από το σπίτι της γυναίκας στην Πάτρα.

Τρόμαξα με το πόσοι πολλοί άνθρωποι δεν κατορθώνουν να αποστασιοποιηθούν από ένα γεγονός που δεν τους αφορά, που δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή τους.

Που νιώθουν ότι εμπλέκονται άμεσα.

Τρόμαξα από το γεγονός ότι μάνες -που φυσικά θεωρούν εαυτούς καλύτερες μητέρες, προφανώς, από την κατηγορουμένη- πήραν μωρά παιδιά μαζί τους και φώναξαν και απαίτησαν να κρεμαστεί δημόσια η Ρούλα Πισπιρίγκου.

Τρόμαξα με το γεγονός ότι, αυτοί οι άνθρωποι, και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα, δεν συγκινούνται με το γεγονός ότι η δίκη για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο παίρνει συνεχώς αναβολές, για παράδειγμα.

Δεν συγκινούνται που αφήνονται ελεύθεροι βιαστές ύστερα από τρία χρόνια.

Αυτοί οι άνθρωποι, και εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα, ζητούν έξω από την πόρτα της κατηγορουμένης τον θάνατό της και τον θάνατο των συγγενών της, και δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη.

Έγιναν ιατροδικαστές, αστυνομικοί, δικαστές με πτυχίο από τις ανώτατες των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχολές.

Έχουν την ετυμηγορία, θέλουν να εκτελέσουν και την ποινή.

Να γίνουν και οι δήμιοι.

Κρατώντας με το ένα χέρι το χέρι του παιδιού τους και με το άλλο το λιθάρι.

Δίνοντας και στο παιδί τους ένα λιθάρι.

Τρομάζω.

(Φωτογραφία EUROKINISSI/ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ)

Γαλανιάδη Εύα