«Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.»

Ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή, ύστερα από μάχη δύο χρόνων με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Άφησε πίσω του δύο παιδιά και τη σύζυγό του. Και ένα συγκλονιστικό, πραγματικά, μήνυμα για τη ζωή. Τη δική του και τη δική μας.

Η παράγραφος στην αρχή του κειμένου, στα εισαγωγικά, είναι ένα μέρος αυτού του μηνύματος.

Ο πολιτικός κόσμος αποχαιρετά από το πρωί τον Νικολαΐδη, εξαίρει το αγωνιστικό του πνεύμα και την προσφορά του στον αθλητισμό, το ήθος του και τη δύναμή του.

Και για αυτή την παράγραφο, την τόσο σημαντική, ο πολιτικός κόσμος δεν έχει κάτι να πει.

Ο Θάνος Πλεύρης συλληπήθηκε την οικογένεια. Ο Γ. Οικονόμου στάθηκε λίγο παραπάνω στο μήνυμα του αθλητή, λέγοντας ότι «δεν αφήνει κανέναν απροβλημάτιστο και ασυγκίνητο».

Μάλιστα.

Αφού συγκινηθήκατε, λοιπόν, με τα βαθιά ανθρώπινα που αναφέρει ο Νικολαΐδης στο τελευταίο του μήνυμα, και προβληματιστήκατε, από τη θέση στην οποία βρίσκεστε -που πιο... θέση ευθύνης δεν γίνεται! -όσοι μπορείτε, κάντε κάτι και για αυτά που λέει για το σύστημα Υγείας μας, για το γεγονός ότι οι καρκινοπαθείς περιμένουν στις ουρές για μία αξονική, για μια χημειοθεραπεία. Για αυτά που βίωσε ο Ολυμπιονίκης μας και που βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά.

Ας πάτε μια βόλτα από το «Λαϊκό», ας πούμε, όπου υπάρχει μία νοσηλεύτρια για 30 ασθενείς, η σχολαστική καθαριότητα θεωρείται πολυτέλεια και ο μύκητας Candida Auris, που συνιστά απειλή για τη Δημόσια Υγεία, και μεταδίδεται ταχέως από ασθενή σε ασθενή στον νοσοκομειακό χώρο και να προκαλεί λοίμωξη βαριάς πρόγνωσης, ιδιαίτερα σε ασθενείς με ανοσοκαταστολή, εξαπλώνεται.

Για όλους μας, το να συγκινηθούμε απλώς από το μήνυμα του Νικολαΐδη που έφυγε τόσο νωρίς δεν αρκεί.

Πρέπει να παλεύει ο καθένας από το μετερίζι του για ένα δημόσιο σύστημα Υγείας που χρηματοδοτείται επαρκώς χωρίς τα «ναι μεν, αλλά» των εγκληματικών πολιτικών αποφάσεων που εφαρμόζονται και που έχουν ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία των ασθενών και των δικών τους ανθρώπων.

Γαλανιάδη Εύα