Ένα πράγμα που έχω σιχαθεί, είναι οι λεγόμενες «άστοχες δηλώσεις». Με μια πρώτη ανάγνωση, αυτές οι δηλώσεις γίνονται προτού κάποιος βουτήξει τη γλώσσα στο μυαλό και τις οποίες ύστερα από τις αντιδράσεις στο Διαδίκτυο, το κράξιμο, κατά το κοινώς λεγόμενο, θα σπεύσει να πάρει πίσω (σπανιότατα) ή με κάποιον τρόπο, τέλος πάντων, θα προσπαθήσει να τις στρογγυλέψει.

Με μια δεύτερη ανάγνωση, αυτές οι άστοχες φαινομενικά δηλώσεις, έχουν... στόχευση.

Την ώρα, λοιπόν, που στη χώρα μας παρακολουθούμε έντρομοι -κι αν δεν είμαστε, θα έπρεπε να είμαστε- τα όσα αποκαλύπτονται για τη φρικτή κακοποίηση ενός 12χρονου κοριτσιού μέσα σε μπουρδέλα στο κέντρο των Αθηνών, ενώ καθημερινά έρχονται στο φως νέες υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών (μόλις σήμερα, δύο κιόλας...) ο Βασίλης Κικίλιας, υπουργός Τουρισμού, που όμως, «ξέρει τη δικογραφία» κατά δήλωσή του για τον βιασμό της 12χρονης, σπεύδει να δηλώσει ότι οι παιδόφιλοι πρέπει να διαπομπεύονται προτού τιμωρηθούν από τη Δικαιοσύνη.

Κάνει λόγο για «διαπόμπευση», που είναι άλλο πράγμα από αυτό που ίσως(;) ήθελε να πει, ότι δηλαδή πρέπει να δημοσιοποιούνται τα ονόματα των παιδόφιλων.

«Νομίζω και είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι υπάρχουν στη δικογραφία πάνω από 1.500 σελίδες. Θα πρέπει να ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί οι παιδόφιλοι για να διαπομπευθούν πριν τιμωρηθούν από τη δικαιοσύνη. Σε άλλες χώρες όπως η Αμερική και η Αγγλία ξέρετε υπάρχει online πλέον ποιος παιδόφιλος ζει και πού», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο υπουργός θα έπρεπε να έχει τη στοιχειώδη γνώση για αυτά που εκστομίζει από τηλεοράσεως. Διότι ο οργισμένος -και χωρίς γνώση του νόμου- πολίτης που τον ακούει, και παίρνει ως δεδομένα τα λεγόμενα του υπουργού, τι θα πιστέψει; Ότι στις ΗΠΑ προτού καταδικαστεί τελεσίδικα ένας άνθρωπος, τον «βγάζουν στα μανταλάκια», καταργώντας Σύνταγμα και νόμους.

Στις ΗΠΑ τηρούνται βάσεις δεδομένων με ονόματα παιδόφιλων, αλλά όλοι όσοι καταχωρίζονται εκεί είναι τελεσίδικα καταδικασμένοι. Κάθε πολίτης μπορεί να δει αν στη γειτονιά του μένει κάποιος που έχει καταδικαστεί για παιδοφιλία.

(Στην Ελλάδα, πάντως, κατά κύριο λόγο συμβαίνει το εξής: Μπορεί να έχουμε στοιχεία για κακοποίηση στο διπλανό διαμέρισμα, αλλά καταγγελία, έστω και ανώνυμη, δεν θα κάνουμε...)

Να πιστέψουμε ότι ολόκληρος υπουργός δεν ξέρει τι λέει επειδή είναι και ο ίδιος εξοργισμένος;

Ή να σκεφτούμε ότι ψαρεύει στα θολά νερά της οργής των πολιτών;

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω ότι ο βιασμός και η κακοποίηση ενός παιδιού είναι το χειρότερο έγκλημα, το πιο απάνθρωπο, το πιο χυδαίο. Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτή η τρομακτική λίστα με τους άνδρες 30 - 50 ετών που πληρώνουν για να βιάσουν ένα παιδί φέρνει πόνο σε όλους μας, αληθινό πόνο.

Αλλά πότε, επιτέλους, θα τοποθετηθεί κάποιος υπεύθυνα για το τι σχεδιάζει η Πολιτεία να πράξει για την παιδική κακοποίηση και εκμετάλλευση; Να αυστηροποιηθούν οι ποινές; Σαφώς. Αλλά πέρα από αυτό;..

Χθες μόλις, η εφημερίδα «Πελοπόννησος» αποκάλυψε κάτι που προφανώς το γνωρίζουν όλοι στην αχαϊκή πρωτεύουσα: Παιδιά Ρομά για πέντε ευρώ βιάζονται από ηλικιωμένους σε σταθμούς τρένων, αυτοκίνητα και δρομάκια.

Πήγε κανένας σήμερα να ελέγξει τι γίνεται;

Τοποθετήθηκε κανένας υπεύθυνος από τη μεριά της Πολιτείας ή της Αστυνομίας ή της Δικαιοσύνης για αυτό το αίσχος;

Ένας εισαγγελέας βρέθηκε να διατάξει έρευνα;

Ίδρωσε κανενός το αφτί;

Δεν μάθαμε τίποτα.

Από την αδράνεια και το σήκωμα των ώμων για την υπόθεση των παιδιών Ρομά της Πάτρας ως το να ζητεί ένας υπουργός τη «διαπόμπευση» των κατηγορουμένων βιαστών της 12χρονης χωρίς να έχει προηγηθεί καταδίκη, υπάρχει μια μεγάλη απόσταση.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, υπάρχουν και στέκονται η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία, η Δικαιοσύνη και η Πολιτεία, χωρίς τις οποίες η κοινωνία διαλύεται.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, υπάρχει η ευθύνη και η ανάγκη να σχεδιαστούν αποτελεσματικές δομές και να χρηματοδοτηθεί η Πρόνοια, επιτέλους.

Να αντιμετωπιστεί η φτώχεια.

Να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία, ώστε να μιλά και να καταγγέλλει.

Να σταματήσουμε να διαχωρίζουμε τα παιδιά σε «δικά μας» και «των άλλων».

Να μην πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά, αλλά να διεκδικούμε την εφαρμογή και τη βελτίωση του νόμου.

Να κοιτάζουμε γύρω μας και να αντιληφθούμε, επιτέλους, ότι έχουμε όλοι μας ευθύνη.

Πρωτίστως οι κυβερνώντες, να σκέφτονται την κοινωνία προτού μιλήσουν, και όχι το αν θα γίνουν στιγμιαία αρεστοί σε πολίτες που εύλογα με αυτά που διαβάζουν έχουν τρομάξει και στήνουν λαϊκά δικαστήρια.

Η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, η ανεπάρκεια των κοινωνικών δομών, το γεγονός ότι η ίδια η Πολιτεία κάνει τα στραβά μάτια πρέπει να μας απασχολούν ως παθογένειες που οφείλουμε να εξαλείψουμε, όχι ως δεδομένα που δεν αλλάζουν ή ως αιώνια παρακαταθήκη.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και για να προλάβουμε την πλήρη εξαχρείωση, δηλώσεις όπως αυτή του υπουργού και αναλύσεις της από δημοσιογράφους που συμφωνούν μαζί του, κάνουν μόνο κακό σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που αμήχανη, οργισμένη και φοβισμένη είναι έτοιμη να στραφεί κατά οποιουδήποτε.

Γαλανιάδη Εύα