Κανείς δεν δικαιούται να πέφτει από τα σύννεφα, πλέον, όταν έρχεται στο φως μια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης ανηλίκου, ή, ακόμα χειρότερα, μια υπόθεση στην οποία προκύπτει ότι ο ενήλικος κατηγορείται ότι προέβη σε γενετήσιες πράξεις με ανήλικο άτομο, όπως στην υπόθεση που είδε το φως της δημοσιότητας τις προηγούμενες ημέρες στη Βόρεια Κυνουρία.

Αφήνω στην άκρη το σθένος που χρειάζεται για να φθάσει στο σημείο ένα παιδί να καταγγείλει ότι έχει κακοποιηθεί, πόσω μάλλον ένα παιδί που δεν συνειδητοποιεί ότι υφίσταται κακοποίηση. Αφήνω στην άκρη τη δύναμη που πρέπει να έχουν οι γονείς του για να μην υποκύψουν στις σκέψεις που γεννά η αντίληψη η οποία, δυστυχώς, «κυβερνά» την ελληνική κοινωνία ότι καλύτερα είναι τα στόματα να μένουν κλειστά. 

Πολύ πιο σοβαρή, είναι η αίσθηση που έχουμε ότι ζει και βασιλεύει η ατιμωρησία.

Διότι το ζήτημα, μετά τις καταγγελίες, είναι το πώς η Ελληνική Δικαιοσύνη κινείται.

Η αποπλάνηση ανηλίκου, ενέχει δόλο. Σημαίνει ότι εκείνος που δρα κατ' αυτόν τον τρόπο, έχει εσχεδιάσει, έχει μελετήσει τις κινήσεις του. Έχει προσεγγίσει με προσοχή το θύμα του. Έχει, δηλαδή, δράσει με σκοπό να το παγιδεύσει ώστε εκείνο να τον ακολουθήσει και να καλύψει τα χνάρια του.

Επομένως, πώς είναι δυνατόν να αφήνεται ελεύθερος ένας κατηγορούμενος για τέλεση γενετήσιων πράξεων σε ανήλικο; Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, η «κατάχρηση ανηλίκου» που δεν έχει συμπληρώσει τα 14 έτη είναι κακούργημα.

Πώς είναι δυνατόν οι νόμοι μας να είναι έτσι δομημένοι, ώστε ο κατηγορούμενος για μια τέτοια πράξη να περνά την πόρτα του εισαγγελέα και μετά να επιστρέφει σπίτι του;

Στην Ελλάδα έχουμε φθάσει να μετράμε μία γυναικοκτονία την εβδομάδα. Αμέτρητες πλέον οι καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις σε ανηλίκους. Είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι πλέον παρενοχλήσεις και σεξουαλικές επιθέσεις καταγγέλλονται. Ωστόσο, καθώς περιμένουμε την αυστηροποίηση των ποινών, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, βλέπουμε τους δράστες, τους θύτες, να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να συνεχίζουν τη ζωή τους ώσπου να οριστεί μια δικάσιμος, στην οποία ακόμα κι καταδικαστούν πρωτοδίκως, θα ασκήσουν έφεση και θα κυκλοφορούν και πάλι ελεύθεροι, σε πολλές περιπτώσεις επαναλαμβάνοντας το αδίκημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί.

Κάπως έτσι ο πολίτης έχει διαρκώς την αίσθηση ότι επικρατεί ατιμωρησία.

Η αποπλάνηση ανηλίκου δεν είναι ένα... ολίσθημα της στιγμής. Ενέχει δόλο και προϋποθέτει σχεδιασμό. Πρέπει να αυστηροποιηθούν οι ποινές και για αυτό το αδίκημα.

Γαλανιάδη Εύα