«Μητέρα εγκατέλειψε τον νεκρό της γιο στη θάλασσα για να σώσει την κόρη της», «Έδεσα τον νεκρό πατέρα μου μαζί μας με το ράσο του», «Αφέθηκαν στην τύχη τους - Συγκλονίζει πατέρας που έχασε τη γυναίκα και το νεογέννητο παιδί του», «Στο οικόπεδο με τα 26 πτώματα ήταν το πρώτο αμάξι του πατέρα μου, αφού έκαναν έρευνες βρήκαν αυτή την άμορφη μάζα. Η μανούλα μου από κάτω, τα κορίτσια στη μέση και ο πατέρας μου από πάνω. Υποψιαστήκανε πως πρόκειται για οικογένειά μου αλλά έπρεπε να το αποδείξουνε με DNA.»

Δεν ξέρω αν έχετε τα άντερα για να διαβάσετε τις μαρτυρίες που έρχονται στο φως από τη δίκη για την πυρκαγιά στο Μάτι.

Αλλά το Ελληνικό Δημόσιο έχει τα άντερα να ασκεί έφεση επί απόφασης που αναγνώρισε ευθύνη του Δημοσίου για τον θάνατο μιας γυναίκας.

Διαβάζουμε στα Μέσα: Το Διοικητικό Πρωτοδικείο της Αθήνας με την υπ’ αριθμόν 17030/2022 απόφαση του 29ου Τμήματος (Πρόεδρος: Ελένη Αγγέλη, Πρόεδρος Πρωτοδικών Δ.Δ., Εισηγήτρια: Ευαγγελία Παυλίδου, Πρωτοδίκης Δ.Δ.) αναγνώρισε ευθύνη του Δημοσίου που συνδέεται με τον θάνατο του θύματος και επιδίκασε χρηματική αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης σε πέντε συγγενείς μιας 77χρονης γυναίκας-θύματος ύψους 300.000 ευρώ με τους νόμιμους τόκους. Η πρώτη αυτή κρίση των διοικητικών δικαστών έκρινε ότι ο θάνατος της γυναίκας συνδέεται αιτιωδώς με την παράλειψη των αρμοδίων οργάνων του Πυροσβεστικού Σώματος, τα οποία όφειλαν να εισηγηθούν την εκκένωση της περιοχής στα αρμόδια όργανα της περιφέρειας και του Δήμου. Αντίθετα, το Διοικητικό Δικαστήριο τον ισχυρισμό του Δημοσίου, που επιχείρησε να διακόψει τον αιτιώδη σύνδεσμο «λόγω της ενέργειας της ίδιας της θανούσας να αποχωρήσει αυτοβούλως, πεζή, από την οικία της, που, εν τέλει, παρέμεινε αλώβητη, οπότε εάν αυτή είχε παραμείνει εκεί, θα ήταν ασφαλής». Σύμφωνα με τους δικαστές του Διοικητικού Πρωτοδικείου, ο ισχυρισμός αυτός κρίθηκε «απορριπτέος, καθώς, εν προκειμένω, δεν επέφερε διακοπή του αιτιώδους συνδέσμου η προσπάθεια του θύματος να αποχωρήσει από την οικία του, εν όψει του κινδύνου της εξελισσόμενης πυρκαγιάς. Και τούτο διότι πρόκειται για ενέργεια αναμενόμενη, ιδίως εφόσον το πρόσωπο δεν είχε επαρκή πληροφόρηση για τον βαθμό του κινδύνου στον οποίον εκτίθεται».

Τώρα, το Δημόσιο, στην έφεσή του, χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων, τη φονική πυρκαγιά, «περιστατικό ανωτέρας βίας».

Έφεση και άφεση αμαρτιών, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, για το Ελληνικό Δημόσιο...

Το 2021, το Δημόσιο είχε ασκήσει έφεση, προκειμένου να μην λάβει την αποζημίωση των 490.000 ευρώ η οικογένεια του 11χρονου Μάριου, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρα μέσα στο σχολείο του, μπροστά στα μάτια της μητέρας του, των δασκάλων του και των συμμαθητών του, κατά τη διάρκεια μιας σχολικής γιορτής το 2017. Ο δράστης δεν βρέθηκε ποτέ. Η οικογένεια επέρριψε ευθύνες στο Δημόσιο για την εγκληματική παραμέληση επί μεγάλο χρονικό διάστημα της περιοχής του Μενιδίου, παρά την αυξημένη εγκληματικότητα της περιοχής. Το Δημόσιο αντέτεινε ότι δεν είναι δυνατόν να είναι υπεύθυνη η Αστυνομία για κάθε έγκλημα που συμβαίνει.

(Ακόμα κι αν οι σφαίρες πέφτουν βροχή εκεί στα Δυτικά και καρφώνονται σε μπαλκόνια, ταξί, παιδικά δωμάτια -δυστυχώς είναι άπειρα τα περιστατικά άσκοπων πυροβολισμών και όχι μόνο.)

Αν το Ελληνικό Δημόσιο φοβάται μην χρεοκοπήσει επειδή οι αποζημιώσεις προς τους συγγενείς των θυμάτων θα είναι υπέρογκες -αλλά πάντως δεν θα φθάσουν να απαλύνουν ποτέ τον πόνο των ανθρώπων που έμειναν πίσω- καλά θα κάνει να επενδύσει στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, με όποιο πολιτικό ή άλλο κόστος.

Και όχι, η «πολυεπίπεδη διακυβέρνηση» του Βορίδη, που υποτίθεται ότι θα δημιουργήσει ακόμα μία επιτροπή που θα συντονίζει Δήμους, Περιφέρειες και Υπουργεία σε έκτακτη ανάγκη -αλλά που θα έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα!- δεν λύνει κανένα πρόβλημα όσο υποχρηματοδοτούνται, υποστελεχώνονται και υποβαθμίζονται οι Υπηρεσίες που είναι κρίσιμες για την προστασία της ζωής. 

Γαλανιάδη Εύα