Το έγκλημα στα Τέμπη, αυτό το προαναγγελθέν δυστύχημα, είναι το φρικτό αποτέλεσμα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα, με την ευρεία τους έννοια. Δηλαδή, όλων των παραλείψεων, των λαθών που μπήκαν κάτω από το χαλί, όλων των τσάτρα - πάτρα ιδιωτικοποιήσεων και συμφωνιών που έχουν πάντα ως... αγαθό σκοπό την αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου(!), τον εκσυγχρονισμό(;) των υπηρεσιών και που τελικά κατέληξαν να σκοτώνουν πολίτες, εν ψυχρώ, καθώς ταξίδευαν.

Οι πολίτες είναι θυμωμένοι. Πολύ θυμωμένοι. Και δικαίως, φυσικά. Μέσα σε αυτό το τρένο θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε από εμάς. Όπως και μέσα στον Προαστιακό. Στο μετρό. Στα καράβια μας. Σε κάποιο λεωφορείο που τρέχει με φθαρμένα λάστιχα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πήγαινε να επισκεφθεί, μία μέρα μετά το δυστύχημα, ένα έργο το οποίο δεν λειτουργούσε. Το Κέντρο Τηλεδιοίκησης - Σηματοδότησης του σιδηροδρομικού δικτύου Βορείου Ελλάδος, συγκεκριμένα. Νομίζετε ότι κάθησε να ασχοληθεί περισσότερο ο επικοινωνιολόγος του Πρωθυπουργού, να το ψάξει λίγο το θέμα; Όχι, βέβαια. Όλα είναι ζήτημα  επικοινωνιακής διαχείρισης. όλα είναι ζήτημα ρεκλάμας. Πάλι καλά που βρέθηκε κάτι να εγκαινιάσει ο Μητσοτάκης, θα σκέφτηκε το επικοινωνιακό του επιτελείο. Εκλογές έρχονταν.

Ο αρμόδιος υπουργός λίγες ημέρες νωρίτερα μέσα στη Βουλή δήλωνε με παρρησία και εμφανώς οργισμένος με τις κατηγορίες που του αποδίδονταν, ότι το σιδηροδρομικό μας δίκτυο είναι ασφαλές. Ο ίδιος υπουργός που παρά τις επιστολές των συνδικάτων, των συλλόγων, των «μιαρών» συνδικαλιστών συνέχισε ακάθεκτος το... ευαγές του έργο. Και που στην τελετή παράδοσης - παραλαβής δεν έκανε απολογισμό επειδή «δεν ήταν η ώρα».

(Απολογία έπρεπε να κάνει. Όχι απολογισμό.)

Θα έπρεπε, δηλαδή, στους πολίτες να τους είναι αρκετή η παραίτηση του υπουργού, που επί σχεδόν τέσσερα χρόνια, από τον Ιούλιο του 2019, έμεινε αμετακίνητος στο πόστο του; Ή μήπως επειδή κανένας υπεύθυνος δεν έχει παραιτηθεί τα τελευταία πολλά χρόνια θα έπρεπε οι πολίτες να του κάνουν και τεμενάδες;

Βέβαια, ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει άλλη «άποψη». Στην τηλεόραση του Blue Sky, είπε επί λέξει: «Είναι δυνατόν να είσαι υπουργός μεταφορών, να πας στη Βουλή και να πεις ότι δεν δουλεύουν τα τρένα; Κανείς δεν θα έμπαινε μέσα».

Είναι δυνατόν, δηλαδή, να κάνει τη δουλειά του ο υπουργός, ο υπό το έργον, που σημαίνει και το αξίωμά του, και να προστατεύσει τους πολίτες;

Είναι δυνατόν; Λέγονται αυτά;

Καλύτερα να σκοτωθούν εικοσάχρονα παιδιά, να γίνουν και «θυσία», σύμφωνα με τον «λαγό» της κυβέρνησης Πορτοσάλτε, για να μην αναγκαστεί ο υπουργός να παραδεχτεί ότι απέτυχε κι αυτός κι όλοι οι προηγούμενοι!

Αυτή είναι η άποψη του υπουργού Ανάπτυξης, όμως.

Ο Πρωθυπουργός μίλησε για «ανθρώπινο λάθος» στην αρχή, και μάλιστα πολύ βιαστικά, και χωρίς να έχει γίνει ακόμα έρευνα. Οι πολίτες θύμωσαν. Θύμωσαν πολύ. Επειδή αν λειτουργούσαν όλα όπως θα έπρεπε, θα είχε αποφευχθεί αυτό το τραγικό ανθρώπινο λάθος. Έτσι, ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε στη μεγάλη «ΣΥΓΓΝΩΜΗ» την Κυριακή και στη δήλωση για τη διερεύνηση των αιτιών της τραγωδίας.

Του εγκλήματος.

Υπάρχει θυμός, υπάρχει οργή, υπάρχει θλίψη και πόνος. Διότι πολλές τραγωδίες μαζεύτηκαν σε τούτη τη γωνιά της γης, και όλες έχουν κοινούς παρονομαστές: Ρεμούλα, προχειρότητα, βύσματα, αδιαφορία για την ευημερία των πολιτών, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή.

Από τη μια η κυβέρνηση στέκεται και παρατηρεί τις αντιδράσεις. Άστοχη, το λιγότερο, κατά τη γνώμη μου, η επιστολή Μητσοτάκη στον Ντογιάκο για την «αναβάθμιση» των ερευνών. Διότι φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη. Επικοινωνιακοί και μόνο οι λόγοι της «παρέμβασης». Κάτι έπρεπε να κάνει, και αυτό που έκανε, ήταν μη θεσμικό.

Η οδυνηρή πραγματικότητα, όμως, είναι ότι έχει καταστεί πλέον προφανές πως αν κάτι δουλεύει σωστά στη χώρα, τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στο φιλότιμο του κάθε ένα και της κάθε μιας που κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του, τη δουλειά της.

Οι πολίτες είμαστε θυμωμένοι. Δικαίως. Αλλά δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Στην ΠΕ Κορινθίας πιάστηκαν στα πράσα τέσσερις υπάλληλοι της Διεύθυνσης Μεταφορών και Επικοινωνιών οι οποίοι έδωσαν διπλώματα οδήγησης σε συνεργασία με οκτώ σχολές οδηγών σε 200 ανθρώπους που ΔΕΝ είχαν περάσει τις εξετάσεις τους, για να καβαλήσουν ένα αυτοκίνητο και να πάνε να σκοτώσουν κόσμο. Πείτε μου ειλικρινά, εκτός από τους υπαλλήλους, δεν φταίνε και εκείνοι οι 200 πολίτες, που ήθελαν άκοπα, αβασάνιστα, αβίαστα να πάρουν το δίπλωμα;

Εδώ και πολλά χρόνια το όποιο ήθος μάς απέμεινε μετά τα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια, το πνίξαμε σε ρουσφέτια, σε βύσματα, σε εξυπηρετήσεις, στο ξεπούλημα της ψήφου μας για να εξασφαλίσουμε τη θεσούλα μας ή να κάνουμε τη δουλίτσα μας, μη σκεπτόμενοι ότι βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στη εφαρμογή πολιτικών που τελικά γυρίζουν εναντίον μας.

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, πρέπει όταν καταλαγιάσει ο θυμός, να ορθώσουμε ανάστημα. Για τον αξονικό τομογράφο που δεν λειτουργεί, για τα Κέντρα Υγείας που μπάζουν νερά, για τα ασθενοφόρα που δεν έχουν πληρώματα. Για το νερό που θέλει αυτή η κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει και που κατέθεσε το νομοσχέδιο στη Βουλή ενώ η χώρα θρηνεί τα αποτελέσματα των προηγούμενων ιδιωτικοποιήσεων.

Αν δεν το έχουμε καταλάβει, για τη ζωή μας πρόκειται.

Γαλανιάδη Εύα