Πριν από το έγκλημα στα Τέμπη, η χώρα έδινε την εντύπωση ότι όλα είναι ομαλά, ότι όλα βαίνουν καλώς, ότι η Ελλάδα ηγείται της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης -μα πώς βγήκαμε μπροστά, έχοντας χάσει κάνα δυο από δαύτες...

Το μόνο που μας απασχολούσε, ήταν το πότε θα γίνουν οι εκλογές.

Η εικόνα της ομαλότητας ξεπηδούσε από τα κυβερνητικά non papers και αναπαραγόταν με ταχύτητα φωτός από site σε site, την ώρα που άλλα θέματα κρατιούνταν χαμηλά στις προβολές είτε αποσιωπώνταν πλήρως, όπως κινητοποιήσεις των γιατρών για τα παιδο-ογκολογικά τμήματα των νοσοκομείων που από χθες άλλαξαν καθεστώς, και πλέον θα είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, ή το γεγονός ότι για ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο όπως εκείνο των 263 άρθρων του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας στο οποίο περιλαμβάνεται και η υπαγωγή του νερού στην «ανανεωμένη» Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, κάτι που θα οδηγήσει στην ιδιωτικοποίησή του, δοθηκαν μόνο τέσσερις μέρες διαβούλευσης αρχικά -και για το οποίο η κυβέρνηση κατηγορήθηκε και από τον φιλικό της σε αυτήν Τύπο ότι περιλαμβάνει φωτογραφικές διατάξεις που εξυπηρετούν μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, εκτός όλων των άλλων διατάξεων που προβλέπουν, για παράδειγμα, την εγκατάσταση ανεμογεννητριών εικοσαετίας, που έχουν αποσυρθεί στην ΕΕ, σε 45 ελληνικά νησιά.

Αν δεν είχε συμβεί το έγκλημα στα Τέμπη, κι αν δεν είχε κατατεθεί το νομοσχέδιο αυτό στη Βουλή την πρώτη μέρα του εθνικού μας πένθους, θα περνούσε και αυτό κάτω από τη μύτη των πολιτών.

Και ξαφνικά, ένα γεγονός διόλου τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα εγκληματικών πολιτικών και πλήρους αδιαφορίας για τη ζωή, ένα κράμα όλων των κακών πρακτικών που εφαρμόζονται στη χώρα, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και ξεπήδησαν από μέσα οι σκληρές και τραγικές αλήθειες ενός συστήματος που λαδώνεται για να μην σκουριάσει από όλες τις κυβερνήσεις επειδή απλώς τις συμφέρε, τι κι αν βασανίζει ή μπορεί και να σκοτώσει ακόμα τους πολίτες.

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά το έγκλημα στα Τέμπη αποτυπώνουν μέρος της οργής των πολιτών. Η Νέα Δημοκρατία χάνει τέσσερις μονάδες, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron Analysis, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει δύο μονάδες.

Εκείνο που δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, όμως, και δεν είναι δυνατόν να μπει σε όμορφα τακτοποιημένες ερωτήσεις στις οποίες θα κληθούν να απαντήσουν οι πολίτες, είναι το γεγονός ότι, ότι ύστερα από τον ορυμαγδό αποκαλύψεων που ακολούθησαν την τραγωδία, πόσο απροστάτευτοι και ανήμποροι νιώθουν οι πολίτες αυτής της χώρας αφού δεν μπορούν να εμπιστευθούν το κράτος.

Η οργή που νιώθουν οι πολίτες για το έγκλημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή 57 ανθρώπων, η επίγνωση πλέον ότι το γεγονός ότι αυτό δεν ήταν τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα κακών πολιτικών και ενός κράτους που δεν λειτουργεί με γνώμονα την ευημερία τους αλλά την εξυπηρέτηση εργολάβων (πόσες παρατάσεις δόθηκαν για το έργο της τηλεδιοίκησης...), ιδιωτικών συμφερόντων και μιας ιδιαίτερα φροντισμένης πολιτικής επικοινωνίας ώστε να μην φαίνεται η πραγματική γύμνια της χώρας μας αλλά το καλογυαλισμένο προσωπείο του «Ελλάδα 2.0», δεν είναι μετρήσιμα μεγέθη.

Οι πολίτες τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες συνειδητοποιούν ότι χάθηκαν τόσες ζωές επειδή ένας ανίκανος άνθρωπος, σε  ένα κράτος που βολεύει τους ανίκανους από καταβολής του, «βολεύτηκε» σε μια θέση. Συνειδητοποιούν ότι ένας υπουργός διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι τα τρένα λειτουργούν με ασφάλεια, ενώ είχε δεχθεί πλήθος επιστολών από τους σιδηροδρομικούς περί του αντιθέτου τις οποίες ποτέ δεν έλαβε υπόψη, και οι οποίες δεν βρήκαν μια θέση στα μεγάλα ειδησεογραφικά sites. Αντιλαμβάνονται ότι ο πρωθυπουργός ενός επιτελικού κράτους, που ο ίδιος δημιούργησε, που φρόντισε (να φαίνεται ότι) όλα να περνούν από τα χέρια του (υπαγωγή της ΕΥΠ στον ίδιο, για παράδειγμα, και είδαμε πόσο καλά πήγε κι αυτό) δηλώνει άγνοια μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους, όπως είχε δηλώσει άγνοια για τις υποκλοπές, τους βουλευτές του που έκαναν δουλειές με το Δημόσιο και πλείστα όσα άλλα μικρότερης ή μεγαλύτερης βαρύτητας σκάνδαλα είδαν το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο χρόνο.

Οι άνθρωποι που βγαίνουν στον δρόμο το τελευταίο δεκαπενθήμερο, όμως, δεν τα βάζουν μόνο με την κυβέρνηση. Καθώς συνειδητοποιούμε ότι φτάσαμε ως χώρα στο μη περαιτέρω, οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι το ίδιο το σύστημα, όπως χτίστηκε και όπως συντηρείται από όλες τις κυβερνήσεις, είναι αδύνατον να διασφαλίσει ακόμα και τα στοιχειώδη, δηλαδή το να πάμε στη δουλειά μας με το λεωφορείο χωρίς να πέσει η οροφή στα κεφάλια μας ή να στείλουμε το παιδί μας στο σχολείο χωρίς την αγωνία ότι θα σκάσει ο λέβητας στον οποίο γίνονται παράνομα εργασίες εν ώρα λειτουργίας του σχολείου...

Σαν πολλά μαζεύτηκαν.

Πλέον οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι δεν βιώνουμε μια κρίση προ-μνημονιακή (αν και έρχεται νέο, «αναβαπτισμένο» μνημόνιο το 2024 με υποχρεωτικό πλεόνασμα 2%), αλλά μια κρίση λειτουργικότητας, μια κρίση διοίκησης, μια κατάσταση σαθρή, που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή.

Γαλανιάδη Εύα