Όλα, μέσα και έξω μας, είναι αλληλένδετα. Η οικονομική κρίση δεν είναι ξεκομμένη από την κρίση αξιών στην κοινωνία μας. Η κρίση αξιών δεν είναι ξεκομμένη από τη φτώχεια, κυρίως σε επίπεδο παιδείας. Της παιδείας ως έννοιας, αλλά και της Παιδείας ως θεσμού. Όλες αυτές τις ημέρες, αντηχεί στα αφτιά μου αυτό το «κεκοιμισμένοι», που επαναλάμβανε συνεχώς νεαρή δημοσιογράφος στην τηλεόραση, σε «ζωντανή» σύνδεση με ένα νεκροταφείο κάπου στη χώρα, όπου γινόταν η περιφορά του Επιταφίου.

Για τις ψυχές των κεκοιμημένων η περιφορά του επιταφίου, αλλά έτσι κοιμισμένοι που είμαστε, η διαφορά του «κοιμάμαι» από το «κοιμίζω» είναι ψιλά γράμματα.

Η Μεγάλη Εβδομάδα στην πόλη μας κύλησε με «βαθιά κατάνυξη» -ουζοκατάνυξη, κατά βάση. Ποιον να συγκινούν στ' αλήθεια τα «Εγκώμια», ποιος ανατρίχιασε ακούγοντας το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας», αφού όλο και λιγότεροι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό; Όλο και λιγότεροι καταλαβαίνουμε ελληνικά, δηλαδή. Ποιος να ένιωσε τη συντριβή του θανάτου, ή έστω του χειμώνα, και τον ερχομό της ανάστασης και της ζωής, ή έστω της άνοιξης... Για πόσους από εμάς έχει σημασία η ελπίδα, η ζωή η ίδια, ο σεβασμός σε αυτήν;

Μοιάζουμε όλο και περισσότερο με το πλήθος εκείνο που φώναζε «σταύρωσον Αυτόν!», σαν να είμαστε σε μια μόνιμη πορεία από το «Ωσαννά» στη σταύρωση, έτσι εύκολα που επαινούμε και έτσι εύκολα που καταδικάζουμε. Πάντοτε διανύουμε τον μισό δρόμο. Εγκράτεια, προετοιμασία, αυτοέλεγχος και συλλογισμός πάνω στη ζωή και στις πράξεις μας, έννοιες άγνωστες και περιττές, φαντάζουν, πρακτικές. Έτσι, δεν φτάνουμε στη χαρμόσυνη είδηση και στην ελπίδα.

Δεν είμαστε απλώς άνθρωποι. Είμαστε χρήστες των κοινωνικών δικτύων και θελουμε θέαμα. Τι να μας κάνει το Ευαγγέλιο για να κατανοήσουμε τη Σταύρωση, ας πούμε. Καλύτερα να την δούμε. Και, παρά το γεγονός ότι οι αναπαραστάσεις του Θείου Πάθους δεν είναι στην κουλτούρα μας, στην Πάρο έγινε μια «συγκλονιστική αναπαράσταση της Σταύρωσης» (sic) με Ρωμαίους στρατιώτες που φορούσαν φουστάκια και με απ' όλα. «Ένα θέαμα που αποζημειώνει» (sic)...

Αναπαράσταση της Σταύρωσης σε ελληνικό νησί, όπου αρκούν τα ανθισμένα λουλούδια και το αεράκι που υπόσχεται καλοκαίρι για να νιώσεις Πάσχα.

Κι ύστερα, έρχονται οι κρότοι. Αντί για το «Χριστός Ανέστη!», το μόνο που αντηχεί από άκρου εις άκρον σε πόλεις και χωριά είναι ένας κρότος, ένας εκκωφαντικός κρότος από τα χιλιάδες βεγγαλικά που δεν κατάσχεσε η Αστυνομία μας. Κρότος, θέαμα και πάρτε μας την ψυχή. Να αμολήσουμε φώτα στον ουρανό για να στείλουμε το «μήνυμα», να αμολήσουμε καραβάκια στη θάλασσα για να στείλουμε το «μήνυμα», να ρίξουμε πυροτεχνήματα και να κάνουμε τη νύχτα μέρα και όλοι να αναφωνούμε «αααα!», λες και τα βλέπουμε πρώτη φορά.

Και το «μήνυμα»; Το στέλνουμε μέσω social κι αυτό.

Πάσχα, Ελλήνων Πάσχα.

Όλοι με τα κινητά στα χέρια προς τον ουρανό και το live σε ετοιμότητα.

Κρότοι, θέαμα και αίμα.

Δυστυχώς φέτος, τουλάχιστον δύο παιδιά υπέστησαν ακρωτηριασμούς, ένα κοριτσάκι 7 ετών υπέστη εγκαύματα, ενώ είχαμε τέσσερις τραυματίες στην Αρκαδία, εξαιτίας του «εθίμου», λέει. Ενός «εθίμου» που ο νόμος απαγορεύει, αλλά που, παρεμπιπτόντως, κανείς δεν ελέγχει στην πραγματικότητα. Νεαροί πετούσαν ανενόχλητοι μολότοφ σε πνευματικό κέντρο σε κάποιο μέρος της χώρας μας, με την κάμερα να «γράφει», φυσικά, ένας άνδρας βγήκε και πυροβολούσε στον αέρα σε περιοχή της Αθήνας, με την κάμερα να «γράφει», φυσικά, ενώ για ακόμα μία φορά στον Νέο Κόσμο στην Αθήνα η λεωφόρος Συγγρού έμοιαζε με πεδίο μάχης από τις μολότοφ και τις κροτίδες.

Πάσχα, Ελλήνων Πάσχα. Μέσα στη γενικότερη απάθεια που μας χαρακτηρίζει, οι αιματοχυσίες χάριν του «εθίμου»  καταδικάζονται, οι δήμαρχοι και οι πρόεδροι τοπικών κοινοτήτων εξανίστανται, αλλά κανείς δεν  αναλαμβάνει ουσιαστική ευθύνη για να μην ξανασυμβεί.

Και γι' αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο και χειρότερα.

Φέτος που ο ρουκετοπόλεμος στη Χίο μεταδόθηκε στο Λας Βέγκας μπήκαν οι βάσεις, ίσως, για ακόμα περισσότερο θέαμα του χρόνου.

«Ρώτησα την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός, και η μυγδαλιά άνθισε».

Όλο το νόημα των ημερών που πέρασαν σε μία φράση του Νίκου Καζαντζάκη.

Χωρίς κρότο.

Γαλανιάδη Εύα