Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε το «μπαλάκι» των ευθυνών για το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο να πετιέται πότε εδώ και πότε εκεί, αλλά και η όλη υπόθεση γίνεται εργαλείο πολιτικής προπαγάνδας εν μέσω της «βουβής» κατά τα άλλα προεκλογικής περιόδου. Αξίζει να θυμηθούμε μια υπόθεση από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, που καταδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος, κατά τη λατινική φράση, ή, πιο σωστά για τη συγκεκριμένη υπόθεση, «καρχαρίας».

Το ημερολόγιο δείχνει 15 Μαρτίου του 1984. Η φημισμένη (αργότερα, βέβαια, θα γινόταν πασίγνωστη για τους λάθος λόγους…) «Γαρυφαλλιά», ένα φορτηγό πλοίο ελληνικών συμφερόντων, ετοιμάζεται να ξεκινήσει το ταξίδι από την Μομπάσα στην Κένυα με προορισμό το Καράτσι του Πακιστάν.

Στην αρχή τα πάντα βαίνουν ομαλώς, όμως μερικές ώρες μετά τον απόπλου ο Πλοίαρχος Αντώνης Π. και τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος ακούνε θόρυβο από τ’ αμπάρια και κατεβαίνουν να δουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Εκεί ανακαλύπτουν πως η «πηγή» του θορύβου είναι ένα πολύ σύνηθες φαινόμενο της εποχής: 11 λαθρεπιβάτες σομαλικής καταγωγής, με τους μισούς εξ αυτών να είναι ανήλικοι, κρύβονται στο εσωτερικό της «Γαρυφαλλιάς».

Ο καπετάνιος παίρνει άμεσα μια απάνθρωπη απόφαση: διατάζει να κλειστούν άπαντες για δύο ολόκληρες μέρες στην αποθήκη των αμπαριών, χωρίς να τους δοθεί ούτε νερό ούτε φαγητό.

Μετά, το πράγμα γίνεται ανείπωτα χειρότερο, ξεπερνώντας ακόμα και τα όρια της ανεξέλεγκτης παραφροσύνης: την τρίτη μέρα πετάει δύο από τους λαθρεπιβάτες στη θάλασσα μόνο με ένα σωσίβιο, ενώ λίγο αργότερα βγάζει τους υπόλοιπους από την αποθήκη με τη χρήση καπνογόνων και υπό την απειλή όπλου τους ανεβάζει στο κατάστρωμα.

Εκεί ορισμένοι αντιλαμβάνονται πως πρόθεσή του είναι να συνεχιστεί η κτηνωδία και τον παρακαλάνε να σταματήσει. Ο καπετάνιος όμως, είναι ανένδοτος και με τη βοήθεια μερικών ναυτικών ρίχνει τους 9 εναπομείναντες στο νερό!

Αυτό που μοιάζει αδιανόητο και αδυνατεί να το χωρέσει οποιοσδήποτε μη άρρωστος νους είναι πως, δεδομένης της εμπειρίας του Καπετάνιου και των ταξιδιών που έκανε στον Ινδικό Ωκεανό, γνώριζε πως σ’ εκείνη τη θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Σομαλίας υπήρχαν καρχαρίες.

Κατ’ ουσίαν, δηλαδή, έσπρωξε τους λαθρεπιβάτες σ’ έναν υγρό, γεμάτο υπερμεγέθη δόντια, τάφο…

Άμα τη επιστροφή του πλοίου στην Ελλάδα δύο μήνες αργότερα- τον Μάιο του 1984-, ο μάγειρας της «Γαρυφαλλιάς» Ευτύχιος Ζωγραφάκης αδυνατώντας να κρατήσει μέσα του αυτό που είχε δει να συμβαίνει, πήγε στις Λιμενικές Αρχές της Πάτρας και κατήγγειλε όλα όσα είχαν συμβεί στο «αποκρουστικό» ταξίδι.

Φυσικά ανοίγει αυτομάτως φάκελος για την υπόθεση- η οποία, πέραν του πανελληνίου, συγκλονίζει και την παγκόσμια κοινότητα, αμαυρώνοντας το όνομα της ελληνικής ναυτιλίας- και η δίκη ορίζεται για 1.5 χρόνο, περίπου, αργότερα (τον Σεπτέμβρη του 1985).

Ο Πλοίαρχος Αντώνης Π., μετά την εξέταση των μαρτύρων και τις καταθέσεις των πάντων, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 10 ετών και 10 μηνών, ενώ σε ακόμα εννιά μέλη του πληρώματος επεβλήθησαν ποινές από 14 έως 44 μήνες.

Ωστόσο, μόλις μια διετία αργότερα (1987) ο καπετάνιος, κατόπιν νέου δικαστηρίου, αποφυλακίστηκε πληρώνοντας εγγύηση.

Πώς αιτιολογήθηκε αυτή η δεύτερη απόφαση που «ανέτρεψε» την πρώτη;

Στο ότι δεν υπήρχαν απτές αποδείξεις πως οι λαθρεπιβάτες πέθαναν…

ΠΗΓΗ: menshouse.gr