Το 2007 μια μέρα του Οκτώβρη στις 08:55 η μητέρα μας σωριάστηκε στο πάτωμα, στο σπίτι μας στο Παγκράτι. 

Καλέσαμε ασθενοφόρο αμέσως. 

Η κυρα-Λένη πέθαινε μπροστά στα μάτια μας, κι εμείς την τραβολογούσαμε για να την μεταφέρουμε όπως-όπως στο νοσοκομείο, αφού οι συνεχείς κλήσεις μας στο ΕΚΑΒ δεν είχαν αποτέλεσμα. 

Το ασθενοφόρο έφθασε στην οδό Φιλολάου, στο Παγκράτι, τρεις ώρες αργότερα.

Τρεις ώρες μετά την πρώτη μας κλήση.

Στο κέντρο της Αθήνας.

Με πέντε από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας σε απόσταση δεκάλεπτου.

Προ μνημονίων, προ κρίσης. Έχει τη σημασία του κι αυτό. Διότι δεν είναι δυνατόν για όλα να φταίει η κρίση. Το «ξεπουπούλιασμα» της δημόσιας Υγείας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την ημέρα που τα πραγματικά χρέη της χώρας έφθαναν στους Ευρωπαίους εταίρους μας και εκείνοι αναφωνούσαν «Oh, mon Dieu!»...

Το τελευταίο εικοσιτετράωρο τρεις ακόμα συνάνθρωποί μας πέθαναν, περιμένοντας το ασθενοφόρο που δεν ήρθε. Η περίφημη ΠΝΠ, πράξη νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή, την οποία υπέγραψε η κυβέρνηση, με σκοπό να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στο ΕΚΑΒ, προβλέπει πυροσβέστες, στρατιωτικοί και υπάλληλοι ΟΤΑ να μπουν στα ασθενοφόρα, εφόσον δεν υπάρχουν οδηγοί, δεν υπάρχουν πληρώματα.

Έχουμε τόσους πολλούς πυροσβέστες που περισσεύουν κιόλας για να συνεπικουρούν το ΕΚΑΒ; Έχουμε τόσους πολλούς υπαλλήλους ΟΤΑ που περισσεύουν για να επανδρώνουν και τα ασθενοφόρα; Και έχουν όλοι αυτοί οι υπάλληλοι τις ειδικές γνώσεις που έχει ένας απόφοιτος του ΕΚΑΒ (3.000 παραμένουν αδιόριστοι!), ή μήπως αρκούν οι γνώσεις των υπαλλήλων στις Πρώτες Βοήθειες -τις οποίες ίσως έχουν παρακολουθήσει με δική τους πρωτοβουλία- για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός σοβαρού τροχαίου, ας πούμε, ή άλλων σοβαρών και επικίνδυνων για την υγεία καταστάσεων όπου θα κληθούν να επέμβουν; Ή μήπως η μετακομιδή ασθενών με ασθενοφόρο είναι τόσο εύκολη που μπορεί να την κάνει ο καθένας;

(Αλήθεια, περίσσευαν τόσα χρήματα για τον διορισμό χιλίων αστυνομικών στα πανεπιστήμια, αλλά δεν περισσεύουν για να προσληφθούν χίλιοι ΕΚΑΒίτες;)

Τι συζητάμε;

Άλλο αποκομιδή, άλλο διακομιδή.

Η μόνη λύση, είναι να γίνουν προσλήψεις τώρα. Να στελεχωθούν όλα τα Κέντρα Υγείας, όλα τα νοσοκομεία με προσωπικό. Να στελεχωθεί σωστά το ΕΚΑΒ. Δυστυχώς, όμως, λείπει η πολιτική βούληση, η οποία είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης και όχι οικονομικής ένδειας. Έχουμε και από δαύτη, αλλά δεν βλέπω την πολιτική, και πάλι, βούληση να εισπράξει η χώρα τα οφειλόμενα από περίπου 9.000 μεγαλο-οφειλέτες που χρωστούν πάνω από 9 εκατ. ευρώ ο καθένας, περί τα 78 δισ. ευρώ, όλοι μαζί, κι αυτή την ώρα πίνουν το μοχίτο τους σε κάποια παραλία στην υγειά των κορόιδων που πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές για να μπορούν να κλείσουν ραντεβού στο δημόσιο νοσοκομείο πέντε μήνες -και βάλε- αργότερα...

Βαίνουμε ολοταχώς προς την ιδιωτικοποίηση της Υγείας προς συμφέρον όχι δικό μας, ασφαλώς, αλλά εκείνων που περιμένουν να επενδύσουν σε αυτήν.

(Ο Μποδοσάκης, βέβαια, ήταν αυτός που είχε πει: «Αν εγώ και ο εργάτης μου ψηφίζουμε το ίδιο κόμμα, τότε ο ένας από τους δυο μας είναι ηλίθιος κι εγώ έχω αποδείξει πως δεν είμαι».)

Τον Νοέμβριο του 2021, ο αδερφός της μητέρας μου, ελλείψει ασθενοφόρου στο Άστρος, περίμενε υπομονετικά το ασθενοφόρο από το Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης, επειδή από τις 14:00 και μετά δεν υπήρχε οδηγός στο Κέντρο Υγείας. Ύστερα από 2,5 ώρες μεταφέρθηκε στο Παναρκαδικό, σε πολύ κακή, πλέον, κατάσταση, διασωληνώθηκε και κατέληξε λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα.

Δεν χρειάζεται να πάθουμε όλοι για να μάθουμε ότι -δυστυχώς- πρέπει να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα και να απαιτήσουμε απαντήσεις από τους βουλευτές, τους διοικητές, τους προϊσταμένους και κάθε τοπικό άρχοντα και υπεύθυνο εδώ στο ερώτημα αν η «προσωρινή» λύση της ΠΝΠ τούς φαίνεται λογική και λειτουργική.

Αν συμφωνούν με τις κυβερνητικές ντιρεκτίβες και αποφάσεις. 

Αν θα μπορέσουν να τις εφαρμόσουν και μάλιστα με επιτυχία, με το έμψυχο δυναμικό που πλέον θα διαθέτουν.

Περάσαμε ολόκληρη πανδημία με κινητικότητα, με «πέρα - δώθε» γιατρών, με έναν νοσηλευτή ανά τριάντα ασθενείς, με διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ.

Προσωπικά, η κυβέρνηση δεν μπορεί να με πείσει ότι θα γίνουν φέτος προσλήψεις.

Θέλω πραγματικά να διαψευστώ.

Γαλανιάδη Εύα