Πριν από λίγες ημέρες, είχαμε την πυρκαγιά στην Αγχίαλο και τις εκρήξεις πυρομαχικών της 111 Πτέρυγας Μάχης. Προφανή τα ερωτήματα και αδικαιολόγητα τα πρωτοφανή για τη χώρα γεγονότα, όπως το να εκρήγνυται οπλισμός της Πολεμικής Αεροπορίας εξαιτίας μιας πυρκαγιάς που δεν ετέθη υπό έλεγχο ενώ έκαιγε δίπλα σε περιοχή με μεγάλη επικινδυνότητα.

Όπως επίσης δεν υπάρχουν επιχειρήματα απέναντι στο ευρωπαϊκό πόρισμα για τη σύμβαση 717 της ΕΡΓΟΣΕ, μετά το έγκλημα στα Τέμπη, που αποδίδει ευθύνες χωρίς «ναι μεν, αλλά».

Στην ίδια χώρα ζούμε. Και, ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας και η καθεμία από εμάς, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχουμε κράτος -διότι κράτος δεν είναι ο εκάστοτε υπουργός ο οποίος αναλαμβάνει ένα χαρτοφυλάκιο ούτε ο εκάστοτε πρωθυπουργός, αλλά ένας ολόκληρος μηχανισμός που δυστυχώς άγεται και φέρεται από τις κυβερνήσεις, ξεδοντιάζεται και ελέγχεται από εκείνους που ελέγχουν την εξουσία- μπορεί κι εμείς να βρεθούμε σε μια πόλη όπου εκρήγνυνται πυρομαχικά εν καιρώ ειρήνης, σε ένα τρένο που «πάει κι όπου βγει», σε έναν χώρο να πίνουμε αμέριμνοι τον καφέ μας και ξαφνικά, όχι όμως και από το πουθενά, 200 ναζιστές οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, να μας την πέσουν με ρόπαλα και μολότοφ.

Ο αρμόδιος, φρέσκος, αλλά πολύ παλιός, υπουργός, δεν έλειπε τριήμερο. Στο πόστο του ήταν. Ίσως γι' αυτό να μην του ζητήθηκε η παραίτηση -δύο παραιτήσεις υπουργών με το ίδιο χαρτοφυλάκιο θα πήγαιναν πολύ μέσα σε τρεις εβδομάδες.

Δύο μέρες νωρίτερα από τη δολοφονική επίθεση των ναζιστών στη Φιλαδέλφεια και τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη, η Αστυνομία και το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη γνώριζαν για την άφιξη των «μπουμπουκιών» από το Ζάγκρεμπ. Οι υπάνθρωποι αυτοί διέσχισαν 1.500 χλμ., μπήκαν από τα σύνορα της Κακαβιάς, όπου θα έπρεπε να είχαν ελεγχθεί, εφόσον υπήρχαν οι πληροφορίες, τα οχήματα από την Κροατία, πήραν τον ηλεκτρικό οπλισμένοι σαν αστακοί, τους βοήθησαν άλλοι κάφροι, Έλληνες, «αδελφοποιημένοι» και προφανώς επίσης ναζιστές, και έκαναν «ντου» ανενόχλητοι, ενώ βούιζαν τα κοινωνικά δίκτυα, ενώ υπήρχαν έγγραφα, ενώ υπήρχε τόσος πολύς χρόνος να σταματήσει το κακό.

(Έλεγχοι πάντως έγιναν σε όλα τα οχήματα χθες, κατά την έξοδο από τη χώρα, μετά τη δολοφονία ενός ακόμα αθώου ανθρώπου, μην τυχόν και κάποιος από τους κάφρους διαφύγει. Κατόπιν εορτής, όπως πάντα...)

Αυτά, ως προς το επίπεδο οργάνωσης της αστυνομίας μας και του υπουργείου μας, που στην Αθήνα, τουλάχιστον, φυλάει τις λαμαρίνες στα Εξάρχεια, φυλάει τα πανεπιστήμια, δέρνει και καταβρέχει τους «ήρωες» κατά τα λοιπά πυροσβέστες όταν κάνουν πορεία για τα εργασιακά τους δικαιώματα, τους συνταξιούχους και φυσικά είναι παρούσα στους πλειστηριασμούς.

Ως προς το ποδόσφαιρο στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, μια ανακοίνωση από την διοργανώτρια αρχή που εκφράζει θλίψη, οργή και θυμό προφανώς δεν είναι αρκετή, αλλά και τα λεφτά είναι πολλά. Στο δικό μου μυαλό, δεν χωράει η φράση «υψηλής επικινδυνότητας αγώνας» που γίνεται χωρίς θεατές. Διότι διαβάζω και για 200 Ουκρανούς οι οποίοι έρχονται ετοιμοπόλεμοι κι αυτοί, για το Άρης - Ντιναμό Κιέβου, αγώνας που έχει χαρακτηριστεί «υψηλής επικινδυνότητας». Όπως και το Παναθηναϊκός - Μαρσέιγ. Όλα χωρίς θεατές.

Τι θα κάνει η UEFA για το Άρης - Ντιναμό Κιέβου;

Θα στείλει δύο παρατηρητές.

Να κάνουν τι;

Αέρα;..

Αν ένας αγώνας είναι υψηλής επικινδυνότητας, να μην γίνεται. Τελεία, παύλα, ας πάει και το πρωτάθλημα στο διάολο, γιατί χάνονται ζωές για τον διάολο του κάθε πορωμένου φασίστα. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Αν ήταν εύκολα, το ποδόσφαιρο θα λειτουργούσε άψογα και οι δραστηριότητες των φανατισμένων οπαδών όπως μπραβιλίκια, νταηλίκια, traffiking, ναρκωτικά και άλλες επικερδείς για τους «από πάνω» δραστηριότητες που γίνονται στο όνομα μιας φανέλας θα είχαν... ανατεθεί αλλού.

Έχει ποτέ υψώσει υπουργός στην Ελλάδα το ανάστημά του απέναντι σε πρόεδρο ομάδας;

Τι να λέμε τώρα..

Από τη μια, διαβάζουμε τους γνωστούς μακαρισμούς στη Θάτσερ για το πώς «καθάρισε» η ίδια, υποτίθεται, το βρετανικό ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν καθάρισε η Θάτσερ το βρετανικό ποδόσφαιρο (διαβάστε ΕΔΩ, του Θέμη Καίσαρη από το 2016).

Από την άλλη, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Δύο χώρες, Κροατία και Ελλάδα, για να μην πούμε για τους ενδιάμεσους σταθμούς, δεν εμπόδισαν σε τίποτα μια χούφτα φασίστες να επιτεθούν σε ανυποψίαστους πολίτες που χαίρονταν ως εκείνη την ώρα την καλοκαιρινή βραδιά τους.

Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια ούτε με ανακοινώσεις. Αντιμετωπίζεται μέσα στις κοινωνίες και μέσα σε κάθε σύλλογο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί ο στόχος όταν το ίδιο το κράτος εξαιτίας ανοησίας ή ολιγωρίας, για να μην πούμε τίποτε άλλο, αφήνει ανενόχλητους 200 από δαύτους να φθάσουν από το Ζάγκρεμπ στην Αθήνα, οπλισμένοι και αποφασισμένοι να σκοτώσουν.

Για την ιστορία και για το πώς εμπλέκονται οι ιδεολογίες με την αγάπη, υποτίθεται, για μια ομάδα: Στη δεκαετία του ’80, εμφανίστηκε στις κερκίδες των πρασίνων η ΝΟΠΟ. Η Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών που ιδρύθηκε το 1977, είχε ξεκάθαρα φασιστική δράση και μάλιστα έντονη. Όπως γράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος στο βιβλίο ''Χρυσή Αυγή - Η Ιστορία, τα Πρόσωπα και η Αλήθεια'' (εκδ. Λιβάνη) για τον πρώην υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής: ''Ο Γιάννης Γιαννόπουλος, ο επονομαζόμενος "Κοψαυτάκιας", καλλιέργησε έναν μύθο γύρω από το όνομά του. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του, βάσει των λεγομένων του, ήταν ότι πρόλαβε να είναι ένας από τους ιδρυτές της ΝΟΠΟ (Ναζιστικής Οργάνωσης Παναθηναϊκών Οπαδών). Πάντως, τη ΝΟΠΟ τη διέλυσε προσωπικά ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, καθώς είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο''. Μία από τις πράξεις που έχουν συνδεθεί με τη ΝΟΠΟ, ήταν όταν το 1982, καθ’ οδόν προς το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, μέλη της έσπασαν γραφεία του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Επίσης, την ίδια χρονιά, πήραν μέρος σε επεισόδια σε αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Όπως φαίνεται σε βίντεο της εποχής που έχει ανέβει στο YouTube, το όνομα του ΠΑΟ βρίσκεται δίπλα σε μια σβάστικα. Εκτός από αυτό, πανό με τον ναζιστικό χαιρετισμό «Sieg Heil» είχε υψωθεί στο γήπεδο των «πρασίνων», όπως και άλλο πανό με τη νεκροκεφαλή των SS, με τα Πατήσια γραμμένα επίσης με χαρακτηριστικό τρόπο: «Burn the port – Kill the reds - PatiSSia» (δείτε ΕΔΩ).

Φανατισμός, φασισμός, οπαδισμός δεν είναι απότοκα της αγάπης για ένα άθλημα ή για μία ομάδα. Είναι οι σπόροι του κακού που φυτεύονται από τις εξουσίες και που ποτίζονται από τη συναισθηματική και ηθική υστέρηση των μελών των κλαμπ και των  συνδέσμων. Είναι εργαλεία της εκάστοτε εξουσίας για να ελέγχουν τις μάζες.

Τη δεκαετία του '80, θυμάμαι, ήταν αδιανόητο να αλλάξεις ομάδα. Η ομάδα ήταν κάτι σαν την οικογένεια. Ακόμα και φανατικός να μην ήσουν, είχε εμπεδωθεί μέσα σου η πεποίθηση ότι θα ήταν προδοσία ακόμα και να σε είχε δυσαρεστήσει η ομάδα σου να την κρίνεις ή και να την εγκαταλείψεις. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Όσοι είχαμε γονείς φανατικούς οπαδούς, «βαφτιστήκαμε» κι εμείς οπαδοί χωρίς καν να το καταλάβουμε, και βρεθήκαμε σε μια συναισθηματική «λούπα».

Μήπως κι αυτό πρέπει κάποτε να αλλάξει;

Μήπως να σταματούσαμε να αγοράζουμε στα νεογέννητα φανελάκια των ομάδων μας;

Μήπως να μην περνούσαμε τη δική μας την «αρρώστια» στους επόμενους;

Μόνο η πίστη στην ελευθερία, τη δική μας και των άλλων, και η αγάπη για τον άνθρωπο μπορεί να νικήσει τον φασισμό.

Χωρισμένους σε ομάδες -επαγγελματικές, αθλητικές, κοινωνικές- μας θέλει μόνο η εξουσία, πολιτική, αθλητική ή άλλη.

Γαλανιάδη Εύα