Κι εσύ έχεις πληγώσει. Και πληγωθεί. Και οι δύο μας έχουμε πληγωθεί. Σε ύστερο χρόνο. Σε αειθαλές παρόν. Σε δάσος . Σε δέντρα που ο κορμός ο βορεινός είναι πιο άγριος και τραχύς. Δυνατός και γερός. Κορμός. Σαν την Αγάπη. Ερωτιδέας. Πανέμορφος έρωτας. Ο ίδιος και για Θεούς και για θνητούς. Η μανία του Έρωτα. Του Έρωτα που γεννά μια απίστευτη διαταραχή. Σε όλους ίδια και για συγκεκριμένο διάστημα. Χρονικό. Τρεις πανέμορφοι ερωτιδείς. Τώρα λείπουν. Ναι λείπουν. Να τους θυμάμαι ανεβασμένους σε βάθρο. Και πιο ψηλά ακόμη μπάλες στρογγυλές μεγάλες. Για να φωτίζουν. Το γλυπτό να στεφανώνουν. Το παρελθόν να συντηρούν. Τη λήθη να μαλώνουν. Το μέλλον να ζυγίζουν. Κι απέναντι το ψυχοφθόρο του παρόντος. Κι εγώ πληγωμένος. Κι εσύ πιο πολύ. Να με στηρίζεις με αγάπη. Αλλά πρόσεξε. Όχι με λέξεις και λογικά σχήματα. Όταν ο Έρωτας πια πεθαίνει. Είναι υπερήλικας. Κι ας ήταν σύντομος. Έρωτας με μολύβι γραμμένος / εύκολα για να σβήνει. Και παντού γύρω από την πλατεία. Σε ιδιόκτητους τοίχους, τα σπρέι των σοφών ανηλίκων. Με αφορισμούς ενυπόγραφους. Ψευδώνυμα βέβαια. Σε τοίχους φρεσκοβαμμένους κάθε φορά. Τι επιμονή και οι δυο κάθε φορά. Να αλλάξουν τον κόσμο. Που ποτέ δεν άλλαξε. Γιατί, μόνος ο κόσμος ποτέ δεν αλλάζει. Αλλά ακόμη κι αν δεν αλλάξει. Στο τέλος κάποιοι θα προσπαθούνε. Βαδίζοντας τον δικό τους δρόμο. Αφανείς ερωτευμένοι. Να μην έχουν βιβλία στο σπίτι. Μόνον το Φαίδρο του Πλάτωνα. Αν διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο, όλα τα έχει διαβάσει. Και δεν υπερβάλλω. Και ας πάμε πιο πέρα. Το ζευγάρι της ιστορίας δεν έχει εισαγωγή. Ούτε κυρίως θέμα. Ούτε και επίλογο. Κανένας Ύμνος δεν μπόρεσε να στεφανώσει τον Έρωτα. Μόνο Θεοί και θνητοί έπλεξαν στέφανα με αγριολούλουδα. Μαζί ξάπλωσαν στου πόθου τα σκεπάσματα. Όσοι από εκείνους, έστω για μια φορά την απέναντι όχθη διασχίσαν. Εκείνοι που έκλεψαν του δικού τους Έρωτα το αφήγημα. Γνώριμα πάθη. Οργασμοί σαν παπαρούνες κόκκινες. Στο δικό μας λιβάδι. Στο λιβάδι των άλλων. Πόσο θα ήθελα να πάω ξανά. Να μην υπάρχουν οι λαμαρίνες. Και η αστυνομία να κάνει κάτι πιο χρήσιμο. Γιατί όλο αυτό είναι φοβικό. Και απίστευτη ηλιθιότητα μαζί. Μα τι φυλάνε τόσον καιρό. Την εξουσία των εντολέων. Και μαζί τα φτωχά μυαλά τους. Μα εγώ θα πάω πάλι και πάλι. Κι ας είμαι μακριά.

Γ. Δ. Αναγνώστου

Ο Γ.Δ. Αναγνώστου γεννήθηκε στην Τρίπολη το έτος 1969. Έχει εκδώσει  τις ποιητικές συλλογές: Τα λάματα της πρώτης νιότης (Όστρια,2017)  Μέσα στα όμικρον του ονείρου (Γαβριηλίδης, 2018), Η πολυθρόνα της λύπης (Ιωλκός, 2021) , και συμμετείχε στο συλλογικό έργο: Τα ποιήματα του 2018 (Κοινωνία των (δε)κάτων , 2019). Έχει δημοσιεύσει μικρό-διηγήματα στα έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά: δε|κατα και ΑΠΙΚΟ, και δημοσιεύει γραπτά του στο arcadia portal.