Η εσωκομματική προεδρική εκλογή και η εσωστρέφεια που προέκυψε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αφήνουν «πληγές» στο σώμα του κομματικού σχηματισμού. Ο πολιτικός φορέας βιώνει ένα ψυχολογικό-πολιτικό χάσμα, το οποίο μοιάζει προς ώρας αγεφύρωτο.

Οι χαρακτηρισμοί περί «φυτευτών, διαπλεκόμενων, υπονομευτών» κλπ. προφανώς δεν έχουν θέση στην Αριστερά, είναι κενοί πολιτικού περιεχομένου και αποπροσανατολίζουν από μια αναγκαία ιδεολογική και προγραμματική συζήτηση.

Η «ερώτηση του ενός εκατομμυρίου» είναι αν μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα και πως μπορεί να βελτιωθεί το κλίμα, για να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην ουσία της «Πολιτικής».

Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες.

Αρχικά πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, η οποία πρέπει να περιοριστεί στην πολιτική κριτική, που πρέπει να γίνεται με τρόπο οργανωμένο.  Προφανώς και ορισμένες διατυπώσεις δεν μπορεί να γίνονται δημοσίως, αλλά εντός των πολιτικών  οργάνων που σε συνθήκες κρίσης πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή συνεδρίαση.

Οι διαγραφές των ιστορικών στελεχών άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτές (προσωπικά διαφωνώ) δεν πρέπει να μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση. Για αυτό υπάρχουν τα θεσμοθετημένα καταστατικά όργανα(βλ. Επιτροπή Δεοντολογίας) τα οποία θα αποφασίσουν λαμβάνοντας πάντα υπόψη τη μεγάλη εικόνα και το συμφέρον του κόμματος.

Αν ορισμένοι θεωρούν, ότι η επαπειλούμενη διάσπαση θα ευνοήσει το κόμμα και θα το απογειώσει δημοσκοπικά, τότε είναι σίγουρο ότι βρίσκονται σε πλάνη. ‘Ένα κόμμα σε κρίση χρειάζεται πρωτίστως ηρεμία, που δεν εξασφαλίζεται με μέτρα διοικητικού χαρακτήρα και εκκαθαρίσεις.

Επειδή ακριβώς το χάσμα είναι κυρίως ψυχολογικό και προς το παρόν δεν έχει αποδειχθεί ακράδαντα ότι είναι και βαθύτατα πολιτικό, υπάρχει το περιθώριο ακόμα να βρεθεί κοινός  τόπος.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να φύγουμε από το αρχηγοκεντρικό μοντέλο του παρελθόντος, να ξεδιπλώσουμε την συλλογική μας κουλτούρα και να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και αυτοκριτική, αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των στιγμών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έχει την πολυτέλεια να βρεθεί εκτός κυβερνητικής τροχιάς και η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι ως αυτοσκοπός με ορίζοντα την κυβέρνηση, αλλά λειτουργεί σαν  μοναδικό «asset» που θυμίζει στους πολίτες ότι οι ιδέες της Αριστεράς μπορούν να δώσουν λύσεις ρεαλιστικές, σε ενεστώτα χρόνο.

Προφανώς το τοξικό ύφος, η εμμονή στην τυφλή σύγκρουση και η πάση θυσία διάσπαση, δεν είναι διαθέσεις που βοηθούν στην κατεύθυνση της ενότητας. Συνεπώς θα πρέπει να περιοριστούν οι εστίες της έντασης(βλ. περιβάλλον ηγετικής ομάδας) και αυτό είναι πρωτίστως μέλημα της ηγεσίας που θα πρέπει να δώσει τον τόνο και να μεταφέρει το μήνυμα.  Από την άλλη και οι διαφωνούντες(μειοψηφία) θα πρέπει να αποσύρουν τις αβάσιμες κατηγορίες, που πυροδοτούν την αντιπαράθεση.

Και κάπως  έτσι φτάνουμε στα πολύ σημαντικά, που δεν είναι άλλα από την πραγματική πολιτική συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, από ένα συνέδριο απολογισμού και αυτοκριτικής, σύνθεσης και υπέρβασης των υπαρκτών διαφορών.  Έχει ανάγκη από ένα συνέδριο ισχυρής, εναλλακτικής, προοδευτικής ταυτότητας προσανατολισμένο στο αύριο, με επεξεργασίες που θα απαντούν στα προβλήματα που γενούν οι σύγχρονες διαιρετικές τομές, με όρους δικαιοσύνης και ανάπτυξης. Χρειαζόμαστε  κοινωνικοπολιτικές πρωτοβουλίες για την συγκρότηση δημοκρατικού μετώπου, αλλά και μια οργανωτική επανεκκίνηση για ένα μαζικό  κόμμα ενεργών μελών και δομών, με σταθερή κοινωνική διασύνδεση  και όργανα που θα εκφράζουν την νέα σύνθεση.

Συνεπώς, ούτε διάσπαση, ούτε σύγκρουση… Φυγή προς τα εμπρός για μια νέα, μεγάλη, κυβερνώσα Αριστερά που θα απαντά στις σύγχρονες ανάγκες.

Διονύσης Τεμπονέρας
Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ