Τα Θεοφάνια γιορτάζονταν στην Ανατολή με μεγαλοπρέπεια, προτού ακόμη καθιερωθούν τα Χριστούγεννα. Αποκαλούνταν και Επιφάνεια, γιατί διαιωνίζουν την εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο και την ημέρα της βάπτισής του. Την ημέρα των Θεοφανίων, πάντα στην Ανατολή, βαπτίζονταν πολλοί κατηχούμενοι. (...)

Με λαμπρότητα γιορτάζονταν τα Θεοφάνια στο Βυζάντιο, με μεγαλειώδεις τελετές και δημόσιες εμφανίσεις των αυτοκρατόρων. Με την πάροδο των αιώνων, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η γιορτή συνδέθηκε με χίλια δυο έθιμα και περίεργες πεποιθήσεις. Σε ορισμένα μέρη της Ελλάδος την παραμονή των Θεοφανίων τα κορίτσια ήθελαν να μάθουν το μέλλον τους μέσα από μαντείες. Διάβαζαν διάφορες ευχές μπροστά σε μια εικόνα και σε μία λεκάνη, στην οποία βρισκόταν ένα δεμάτι ξερός βασιλικός. Τα μεσάνυχτα, πίστευαν πως ανθίζει ο βασιλικός, ενώ κάποιο έναστρο φως φώτιζε τα κορίτσια και μάθαιναν αυτό που επιθυμούσαν. Εξάλλου, όλο το δωδεκαήμερο μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων φυλασσόταν η στάχτη από το τζάκι και σκορπιζόταν ολόγυρα στο σπίτι, το οποίο έτσι προστατευόταν από τα ενοχλητικά ζωύφια!

Αλλά το «διάβασμα» του μέλλοντος πάντα προκαλούσε το ενδιαφέρον. Όπως έγραφε ο Βιζυηνός, σε πολλά ελληνικά μέρη ένα από τα μέλη της οικογένειας έφερνε ένα κλωνάρι σουρβιάς γεμάτο «σφιχτά και πράσινα μάτια». Μ’ αυτό θα έβλεπαν όλοι την τύχη τους. Κάθονταν στο παραγώνι και ξεχώριζαν τη φωτιά σε δυο μεριές. Αν κάποιο από τα «μάτια» της σουρβιάς πεταγόταν έξω από τη φωτιά ήταν καλό σημάδι, ενώ αν κάπνιζε μόνο και έμενε στη θέση του, ήταν κακό.

Άλλοι έβαζαν στη φωτιά δύο φύλλα αγριελιάς. Το καθένα αντιστοιχούσε σε έναν νέο και μία νέα. Αν τα φύλλα αναπηδούσαν και βρίσκονταν κοντά, τότε το ειδύλλιο θα στεφόταν με επιτυχία. Αν όχι, τότε ο καθένας θα έπαιρνε τον δρόμο του. Και αν τα φύλλα καιγόντουσαν, τότε η αγάπη και των δύο ήταν μεγάλη.

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά (διαβάστε το πλήρες άρθρο στον Μικρό Ρωμηό)