Κι αναρωτιέμαι, γιατί αυτός ο χειμώνας που τόσο τον φοβήθηκα δεν θέλει να γίνει χειμώνας. Γιατί να διψάσουν τόσο οι κορφές χωρίς μια πατησιά χιόνι, να μη βρεχτούν ωραία τα απόκρημνα, να βγουν απ' τις κρυψώνες τους τα χειμωνιάτικα αγρίμια.

Τσάμπα το φέγγος της πρώτης σελήνης και τα σύννεφα κι όλα μια μίζερη, φρικτή μετριότητα. Λίγο κρύο, λίγο ήλιος, λίγο βροχή, λίγο αέρας, λίγο, λήγω, λυγώ. Η κλωστή της ισορροπίας που κρατά τη ραχοκοκαλιά στα ίσια να θέλει να σπάσει.

Γιατί κοιτάς ψηλά και δεν έρχεται, κοιτάς το χώμα κι έχει ραγίσει, ξαπλώνεις και κάτι σε τραβά έξω, βγαίνεις και λες δεν είναι η ώρα ακόμα. Κι ανοίγεις την τηλεόραση και πιάνει μόνο κρατικά κανάλια και δεν ξέρεις αν κάποιος έσφαξε τον άλλο σήμερα για όποια αφορμή.

Κι αναρωτιέμαι, γιατί;

Πού να κοιτάξουμε, πού να ψάξουμε, πού πήγε και γιατί μας ξέχασε τόσο που αναλιγώσαμε.

Πού χάθηκε η διακύμανση, η μουσικότητα, ποια άνοιξη, ποιο φθινόπωρο, δεν ξέρω.

Πόσο απειλητικά αδιάφορος χειμώνας.

Μήπως ξέρεις εσύ;

Περιμένω, τον περιμένω κι είναι λίγος.

Κι εγώ λήγω, λυγώ.

Της Αθηνάς Τιτάκη

Η Αθηνά Τιτάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νίκαια. Εργάζεται ως μαία στο Παναρκαδικό νοσοκομείο Τρίπολης. Αγαπάει πολύ τη δουλειά της, όπως αγαπάει τον χορό, την έκφραση, τη δημιουργία. Καλλιεργεί τον κήπο της, μαγειρεύει, ζει με την οικογένειά της. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, «Κατόπιν Αιφνιδιασμού» (2014), «Ενενήντα εννιά σφυγμοί κι ένας κορέκτορας» (2019) και μια συλλογή πεζών, με τον τίτλο «Ερωτικά σαφές» (2016), όλα από τις εκδόσεις Μανδραγόρας.