Στην Ιατρική (των ιδιωτικών πανεπιστημίων) με βαθμό δέκα στα είκοσι, κύριε υπουργέ;..

Ε, όχι!

Ας πούμε, κατ' αρχάς, τα αυτονόητα. Αυτό που επιχειρείται και στην Υγεία και στην Παιδεία με το συστηματικό ξεχαρβάλωμα των δημόσιων δομών και την μεθοδική είσοδο των ιδιωτών είναι η εκμετάλλευση δύο αγαθών που προστατεύονται από το Σύνταγμα, που τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι και που τελικά οι πολίτες δεν απολαμβάνουν παρά τα ελάχιστα οφέλη από αυτά.

Ωστόσο, τα αυτονόητα στη χώρα μας δεν υπάρχουν. Σημασία έχει το φαίνεσθαι, η επικοινωνία, η φανφάρα και η εξυπηρέτηση ημετέρων, αρκεί το σκίσιμο για να εξυπηρετηθούν οι ημέτεροι, να φαίνεται ως «άσκηση εθνικής κυριαρχίας» (sic) όπως είναι«η νομοθέτηση από το ελληνικό κράτος μιας πραγματικότητας που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη» (μη σώσω, αυτό ακριβώς είπε χθες ο υπουργός Παιδείας).

Ο υπουργός Παιδείας, λοιπόν, χθες παρουσίασε το νομοσχέδιο «για την ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και το Πλαίσιο δημιουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων». Όπως είναι φυσικό, το ενδιαφέρον στρέφεται στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας.

Συγκεκριμένα ο κ. Πιερρακάκης αναφέρθηκε στον τρόπο εισαγωγής των σπουδαστών σε αυτά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, εξηγώντας(;) ότι οι σπουδαστές θα εισάγονται σε αυτά «αποκλειστικά μέσω των πανελλαδικών εξετάσεων».

Αλλά... όχι ακριβώς.

Διότι, αν είναι να πληρώσει ο μπαμπάς τα μαλλιοκέφαλά του για να δει το παιδί γιατρό, ε, δεν θα υποβληθεί το παιδί στην ταλαιπωρία των Πανελλαδικών κιόλας.

Η διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων, όπως ανέφερε, επιλέχθηκε για να υπάρχει ένα καθεστώς ισονομίας ανάμεσα σε δημόσια πανεπιστήμια και τα ιδιωτικά ιδρύματα όσον αφορά στην εισαγωγή των Ελλήνων φοιτητών στα μη κρατικά ΑΕΙ. Για να είναι, λοιπόν, κάποιος υποψήφιος προς φοίτηση στα ιδιωτικά ιδρύματα, θα πρέπει να καλύπτει την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) του επιστημονικού πεδίου που τον ενδιαφέρει, με μια προσαύξηση 0,8.

Προσέξτε: Την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής του επιστημονικού πεδίου, όχι τον βαθμό του τελευταίου εισακτέου στη σχολή προτίμησης.

Για να περάσει κάποιος, π.χ., στην Ιατρική Αθηνών, χρειαζεται 19.000 μόρια. Σύμφωνα με τα όσα λέει ο υπουργός, ο υποψήφιος σπουδαστής στο ιδιωτικό ίδρυμα για αυτή τη σχολή, αρκεί να έχει πιάσει περίπου 10.000 μόρια και το πτυχίο τον περιμένει, εφόσον η οικογένεια πληρώσει αδρά.

Συγκρίνεται το επίπεδο γνώσεων ενός φοιτητή της Ιατρικής Αθηνών που έχει γράψει σχεδόν άριστα σε όλα τα μαθήματα για να μπει σε αυτή την απαιτητική σχολή με τον φοιτητή που θα πιάσει ένα δέκα με άριστα το είκοσι;

Όχι, αλλά αυτό δεν απασχολεί τον φορέα που θα ανοίξει ιδιωτικό πανεπιστημιακό ίδρυμα στη χώρα.

Ο κ. Πιερρακάκης είπε ακόμα ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα περιορίσει το κύμα φυγής των φοιτητών στο εξωτερικό. Όχι. Εκείνοι που μπορούν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, και να πάνε σε μια καλή σχολή επειδή μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα, να ζήσουν την εμπειρία των σπουδών στο εξωτερικό και να συνεχίσουν σε μεταπτυχιακό επίπεδο, και πάλι θα φεύγουν. Όσοι μπορούν, δηλαδή, να πάνε στο Χάρβαρντ, στο ΜΙΤ, στην Οξφόρδη, δεν θα γίνουν πελάτες των ιδιωτικών ιδρυμάτων της Κολοπετινίτσας. Πελάτες των ελληνικών ιδιωτικών ιδρυμάτων θα γίνουν οι οικογένειες με μικρές δυνατότητες που, για να σπουδάσουν το παιδί τους, θα  στερηθούν και θα δανειστούν.

Όπως στερούνται και δανείζονται οι οικογένειες των φοιτητών στα δημόσια πανεπιστήμια επειδή τα ενοίκια, η θέρμανση και το κόστος ζωής έχουν τσακίσει τα ελληνικά νοικοκυριά.

Δεν θα έπρεπε, αντί το υπουργείο και η κυβέρνηση να απεργάζονται τρόπους για να επενδύσει το τάδε και το δείνα fund στην ιδιωτική εκπαίδευση -διότι για αυτό ακριβώς πρόκειται, δεν θα έρθει καμία «αξιόλογη σχολή» τύπου Χάρβαρντ να ανοίξει παράρτημα στη χώρα- να ασχοληθούν με τη χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, με την ενίσχυση της έρευνας, με την υποστήριξη των φοιτητών, με τον εξοπλισμό των εργαστηρίων, με την αναβάθμιση του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου;

Δεν βλέπει ο κ. Πιερρακάκης ότι τα παιδιά βγαίνουν από τα σχολεία αναλφάβητα;

Δεν βλέπει κανείς τόσα χρόνια ότι το ελληνικό σχολείο χρειάζεται αναβάθμιση από το Νηπιαγωγείο;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι με την ίδρυση πανεπιστημίων σε κάθε πόλη και χωριό υποβαθμίστηκαν οι σπουδές;

Τα προηγούμενα χρόνια, για να αποδώσουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, έγιναν φριχτά λάθη από τις κυβερνήσεις. Καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν πέτυχε επειδή καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν είχε στο επίκεντρό της τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών και τη γνώση, αλλά -και πάλι- την ικανοποίηση συμφερόντων, κύκλων και βουλευτικής πελατείας.

Δεν ξέρω γιατί για την προ-προηγούμενη κυβέρνηση είχε νόημα να εισάγονται φοιτητές στη Φιλοσοφική Πατρών δίνοντας στις Πανελλαδικές Κοινωνιολογία και όχι Λατινικά, που είναι μάθημα εκ τω ων ουκ άνευ για τη Φιλολογία. Γνωρίζω, όμως, φοιτητές που κάνουν φροντιστήριο για να περάσουν τα υποχρεωτικά Λατινικά στο Πανεπιστήμιο... Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να γίνει βιαστικά η εξομοίωση των ΤΕΙ και των ΑΕΙ, που έβλαψε πολλά ΤΕΙ με υψηλότατο επίπεδο εργαστηρίων.

Και, φυσικά, αν δούμε προσεκτικά το τι έχει συμβεί με τα μεταπτυχιακά που πλέον πωλούνται από τα δημόσια ιδρύματα, θα αντιληφθούμε ότι η συλλογή μορίων και όχι η επιστημονική κατάρτιση είναι το ζητούμενο. Μεταπτυχιακά που τα γράφουν διδάκτορες, επ' αμοιβή, επειδή δεν μπόρεσαν να βρουν δουλειά πουθενά αλλού και να αξιοποιηθούν από ένα κράτος που φωνάζει για το brain drain και τους φοιτητές που θα φύγουν από τη χώρα, αλλά εκείνους που έχουν λιώσει τα παντελόνια τους να ολοκληρώνουν κύκλους σπουδών τούς έχει καταντήσει γραφιάδες ημιμαθών που πληρώνουν για ένα μεταπτυχιακό.

Λάθη έχουν γίνει πολλά και δεν διορθώνονται με περισσότερα λάθη που θα πλήξουν τη δημόσια Παιδεία ακόμα περισσότερο. Διότι της δημόσιας Παιδείας δεν της λείπει η συνέργεια με επιχειρηματικούς ομίλους, που θα την εξανδραποδίσουν βάσει των συμφερόντων τους. Της λείπει χρηματοδότηση από το κράτος. Πέντε δισ. ευρώ διατίθενται για την Παιδεία κατά μέσον όρο στην ΕΕ. Στο δικό μας κράτος, 1 δισ. ευρώ.

Όλα, όμως, είναι θέμα πολιτικών επιλογών και τις πολιτικές επιλογές τις στηρίζουν οι πολίτες με την ψήφο τους ή τις αποδέχονται σιωπηλά με την αποχή τους από τις κάλπες.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει να στηριχθεί με μακροπρόθεσμη στρατηγική, με εξορθολογισμό, με πόρους, με ενίσχυση των υποδομών.

Οτιδήποτε άλλο είναι οικονομική αφαίμαξη των ασθενέστερων και ξεπούλημα ελπίδων.

Γαλανιάδη Εύα