Στις 20 Μαρτίου συζητήθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής το πόρισμα της Εξεταστικής για τα Τέμπη. Ωστόσο, μόνο... ολομέλεια δεν θύμιζε η Ολομέλεια, αφού από το κυβερνών κόμμα περίπου 130 βουλευτές δεν εμφανίστηκαν στη συνεδρίαση και, εκτός από τον Μάκη Βορίδη, ούτε άλλος υπουργός έδωσε το «παρών». Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, επίσης, απουσίαζε.

Από το κυβερνών κόμμα, «ξεκαθαρίστηκε» ότι σε αυτές τις περιπτώσεις αυτή είναι η τακτική που ακολουθείται.

Αν είσαι κυβερνητικός, εννοώ βουλευτής, υπουργός ή οποιοδήποτε γρανάζι της κυβερνητικής πλειοψηφίας, την απουσία από μια συζήτηση υψίστης σημασίας την χαρακτηρίζεις «τακτική». Αν είσαι απλός πολίτης που ύστερα από όλα όσα έχουν συμβεί στη χώρα φοβάσαι να μπεις σε τρένο και πλοίο, που δεν ξέρεις τι θα σε βρει στη στροφή ή που δεν εμπιστεύεσαι πλέον το σύστημα -επτά στους δέκα πολίτες πιστεύουν ότι δεν θα διερευνηθεί η υπόθεση και ότι δεν θα αποδοθούν ευθύνες- δεν αναγνωρίζεις τακτική ή συνήθεια σε αυτή την απουσία, και δεν σε ενδιαφέρει κιόλας πώς «τα παιδία παίζει», αλλά απαξίωση, αδιαφορία, ανισότητα, αδικία και πολλά άλλα «α» στερητικά που σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με το γεγονός ότι ζεις σε μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως σου υπενθυμίζουν εκείνοι που σπεύδουν να απαξιώσουν το πόρισμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «αγκαζέ», και αυτό είναι το πιο λυπηρό από όλα, με τον Άρειο Πάγο, ο οποίος απάντησε στο ψήφισμα των Ευρωβουλευτών, αλλά και με τους δικαστικούς που τα έβαλαν με την Ευρωπαία επίτροπο η οποία σε συνέντευξή της ανέφερε αυτά τα οποία στηρίζουν 1.3 και πλέον εκατομμύρια Έλληνες με την υπογραφή τους.

Στη ζωντανή μετάδοση της συνεδρίασης της Ολομέλειας για τα Τέμπη, έβλεπες από τη μια τους συγγενείς των θυμάτων στα θεωρεία, που επειδή ζουν σε ένα κράτος δικαίου ζητούν δικαιοσύνη και δικαίωση. Κι από κάτω, άδεια έδρανα επειδή, σύμφωνα με τη «γραμμή», οι κυβερνώντες δεν πάνε στη δουλειά τους σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι ακολουθείται μια τακτική η οποία είναι παγιωμένη.

Εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, η δουλειά των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού περιλαμβάνει φωτογραφίσεις σε εκκλησίες και ξωκκλήσια, σε εθνικές επετείους και συναθροίσεις, σε εγκαίνια και κάθε είδους εκδήλωση, διότι ο βουλευτής και ο υπουργός πρέπει να είναι κοντά στον λαό, να τον μωρώνει, να τον κάνει να νιώθει ότι είναι ένας από αυτούς, ότι είναι χριστιανός και πατριώτης, ακόμα και ότι διασκεδάζει όπως όλος ο κόσμος με τα καλαματιανά και τα τσάμικα στις πλατείες.

Ενώ, στην πραγματικότητα, θα έπρεπε απλώς να κάνει τη δουλειά του.

Δηλαδή, να βρίσκεται στα έδρανα, αν μη τι άλλο, και στην προκειμένη περίπτωση να αφήσει τις τακτικές κατά μέρος και να σεβαστεί τη μνήμη 57 ανθρώπων που χάθηκαν άδικα εξαιτίας ενός εγκλήματος και τους συγγενείς τους που παλεύουν για δικαιοσύνη.

Όσο για τους βουλευτές της ΝΔ που δήλωσαν ότι αν ήταν οι ίδιοι στη θέση του Κώστα Καραμανλή θα είχαν ζητήσει την άρση της βουλευτικής τους ασυλίας ή δεν θα ήταν ξανά υποψήφιοι, αναρωτιέμαι πού ήταν εκείνες τις πρώτες ημέρες. Αλλά είπαμε: Το κόμμα πρέπει να φαίνεται συσπειρωμένο στις κρίσεις και, αν τα πράγματα ζορίσουν, και μόνο τότε, κάνουμε τις σκληρές μας τοποθετήσεις απέναντι σε εκείνους που είχαμε υπερασπιστεί. Είναι σαν να του λένε «φάε ένα χαστούκι για την ομάδα», έστω και τώρα, που τα πράγματα έχουν ζορίσει.

Και, σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έρχεται στο φως της δημοσιότητας δημοσίευμα στο οποίο αναφέρεται ότι έχει γίνει μοντάζ στις συνομιλίες σταθμάρχη και μηχανοδηγού.

Μακάρι να έχει δίκιο το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που καταδίκασε το δημοσίευμα.

Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι δεν θα μας κάνει καμία, μα καμία εντύπωση να είναι αληθή τα όσα αναφέρει ο Βασίλης Λαμπρόπουλος.

Εν κατακλείδι: Αυτό που κάνει ότι δεν καταλαβαίνει η κυβερνώσα παράταξη, βρίσκεται στο μυαλό εκατομμυρίων Ελλήνων. Και δεν έχει πλέον να κάνει μόνο με τα Τέμπη και τα όσα τραγικά έγιναν εκεί (μπαζώματα, αποφυγή ευθυνών, ευχολόγια), αλλά με τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία μας, που δεν εξαντλείται στις κάλπες. Το ότι κερδίζει ένα κόμμα τις εκλογές, δεν σημαίνει ότι οι πολίτες του δίνουν μια «λευκή επιταγή» να κάνει ό,τι θέλει από εκεί και πέρα ως τις επόμενες κάλπες.

Ως πολίτες δε, δεν χρειάζεται η τραγωδία να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει στη χώρα και να δούμε πίσω από το παραβάν της καταστρεπτικής, πλέον, για τους θεσμούς επικοινωνιακής διαχείρισης της πραγματικότητας.

Γαλανιάδη Εύα