«Εμένα δεν με ενοχλούν οι καταλήψεις», είπε η Σία Αναγνωστοπούλου. «Προτιμώ τις καταλήψεις από αυτά που γίνονται στη Γαλλία και στη Γερμανία», συνέχισε.

«Οι καταλήψεις ποτέ δεν δημιούργησαν την κρίση, έχουμε καταλήψεις από τη μεταπολίτευση, αλλά μας οδήγησαν στην κρίση άλλα φαινόμενα που μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε», εξακολούθησε.

«Όταν λείπει ο δημόσιος χώρος, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν δημόσιο χώρο».

Δηλαδή, κατά τη Σία:

α. Κάτι πρέπει να έχουμε να μας απασχολεί στην Ελλάδα, το μη χείρον βέλτιστον, που λένε. Και από το τζιχάντ προτιμάμε ασφαλώς τις καταλήψεις, λες και συγκρίνονται αυτά τα δύο μεταξύ τους.

β. Οι καταλήψεις δεν δημιούργησαν την κρίση, άρα δεν μας φταίνε σε τίποτα. Την κρίση, επίσης, δεν την δημιούργησαν οι βιασμοί, οι φόνοι και τα ναρκωτικά. Να τα αποποινικοποιήσουμε κι αυτά; (Είδες, Σία μου, πώς είναι να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα;)

γ. Οι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν δημόσιο χώρο όπου να 'ναι. Στα πανεπιστήμια -βλέπε στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα- σε κλειστά ξενοδοχεία, όπου να 'ναι, κι ας θίγονται οι λειτουργίες του κράτους -όσες έχουν απομείνει- και οι νόμιμοι ιδιοκτήτες.

Εφόσον, Σία μου το κράτος -εσύ, που είσαι υπουργάρα- αναγνωρίζει τις ανάγκες αυτές, γιατί δεν δίνετε στους δικούς σας δημόσια κτίρια που «κάθονται», δημόσια κτίρια στα οποία δεν θα μετακομίσει κάποια υπηρεσία για να μην πληρώνει ενοίκια στα «συμφέροντα», ώστε να βρουν τον πολυπόθητο δημόσιο χώρο τα παλικάρια σας, παρά ευλογείτε το μπάχαλο και την μπούκα των «οτινάναι» σε δημόσιους χώρους που έχουν ακόμα έναν σκοπό, όπως το πανεπιστήμιο;

«Η ευκολία του ''μπαίνει δεν μπαίνει η αστυνομία'' (σ.σ. σε χώρο υπό κατάληψη) εμένα δεν με αφορά.» Και με αυτή τη δήλωση, το χέλι Σία ξεγλιστρά, μην και της την πέσουν τα συντρόφια ή οι απέναντι.

Τη Σία μας την αφορά το τζιχάντ σε σχέση με τις καταλήψεις, το κίνημα των Μπίτνικ σε σχέση με τις... ρέγγες και η fusion κουζίνα. Όλα μπερδεμένα σε αυτό το κεφάλι...